Als ex kok zorgdraag ik voor de inwendige mens in ons huishouden. Wekelijks ga ik er op uit en race ik door de winkels en vergaar (bijna) alles waar mijn kroost én mijn lieve echtgenote maar om vragen. Dat doe ik ten eerste uit liefde en ten tweede omdat ik dan niet hoef te strijken, de wc’s schoon te maken of te stofzuigen. Uiteraard kook ik ook voor ze en ‘s morgens , als de mannen nét wakker zijn en nog niet eens hun broodje pindakaas geserveerd (!) hebben gekregen, vragen ze al wat we die avond gaan eten…Wordt het broccoli of boerenkool? “En wat voor vlees?” is ook een vraag die onlosmakelijk met eerder genoemde vraag verbonden is. Meestal hoor ik na geantwoord te hebben een ‘lekker’ of ‘Yes!’, behalve uit de mond van Sil want die zegt steevast: “Bah, vies!”, waarop ik hem direct aanspreek, want poep is vies en eten is niet vies. Eenmaal aan tafel eet hij dan toch met smaak zijn bord leeg en maak ik er geen drukte meer over, tot de eerstvolgende klaagbeurt dan wel te verstaan…
Meestal als ik boodschappen ga doen zijn het de gebruikelijke dingen die ik moet halen maar een paar keer per jaar, ’n keer of vijftig, vraagt Sven aan mij, iets speciaals mee te nemen en dan gaat het meestal om een nieuw product wat hij in een van de vele reclame’s gezien heeft. Doch deze week was het iets anders, iets wat eigenlijk al jaren en jaren op menig boodschappenlijstje staat, maar bij ons al een jaar of vier niet meer, namelijk: pap! Sil en Youri gruwelen al bij de gedachte maar Sven is een echt papkind! Maar dan wel met veel suiker….Toen ik het van de week voor hem klaar maakte bleef hij bij de suikerpot staan en vertelde mij een keer of vier dat hij de suiker bij de pap wilde doen, zogenaamd om mij te helpen. Even later mengde ik de pap met de melk en haalde er nog snel even een paar vellen uit voordat Sven ze in de gaten kreeg…en daarna mocht Sven zijn kunstje vertonen: na de vierde schep greep ik in, net toen schep vijf al omhoog ging dus vervolgens kon ik het aanrecht suikervrij maken. Ruim een kwartier later zat Sven nog aan zijn pap (koud..bah) en vroeg ik of het nog smaakte waarop hij instemmend knikte maar nog wel even vroeg of er nog suiker bij mocht…Hij blijft het proberen!
Mijn vrouw geeft ook altijd wel iets op wat ze lekker vindt en onlangs was dat een broodje shoarma, een heerlijke delicatesse, door mijzelf bereidt van kip zonder de griep, verse paprika en een verse knoflooksaus die je daags na het eten nog kan ruiken…Ik ga dan `s avonds rond de klok van tien uur de keuken in en kom twintig minuten later weer de kamer in met twee bordjes waarna wij het op een smullen zetten! Gezellig! Dat doe ik ook uit liefde, zelfs na twaalf jaar huwelijk, dat is zeg maar gelijk een avondje uit met alle toeters en bellen die bij een verliefd stel horen, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar na de eerste hap vraagt ze altijd of ik veel knoflook gebruikt heb en normaal geef ik dan beleefd antwoord dat het wel mee valt. Maar dit keer wilde ik dat niet zeggen en schoot ik uit mijn slof: “Ja, er zit knoflook in, wel vijf teentjes maar dat heb je wel vaker met knoflooksaus!” Waarop zij een beetje geschrokken reageerde: “Omdat ik morgen moet werken!”
Ja, inderdaad, ze moest de volgende dag werken, want ze is postbezorgster bij de TNT en heeft het daar erg naar d’r zin, maar toch flapte ik het eruit: “Wat maakt dat nou uit, je práát toch niet met die brievenbussen!?”
Ik schrok van mezelf en verwachtte een elleboog via rechts maar terwijl ik al wegdook schoot zij ineens in de lach en besloot ik maar snel mee te lachen en werd het toch nog een hele gezellige avond.
Wat kan eten een pret geven! En wat ben ik mijn ouders dankbaar dat ik een koksopleiding mocht genieten!
Arjen Veldhuizen