Onze zonen Youri en Sven zien er nogal uitgeblust uit en hebben last van spierpijn want ze hebben vorige week flink moeten sporten. Woensdagmiddag moest Youri op het voetbalveld verschijnen voor het schoolvoetbaltoernooi. Ik had er vrij voor gevraagd want ik zag het helemaal zitten: een lekker zonnetje, een leuk potje voetbal en tussendoor lekker ouwenelen met andere toeschouwers over het spelletje, onder het genot van een flesje bier. Maar liefst zes wedstrijden kregen we te zien en aan het einde van de middag bleek dat het team 4e was geëindigd van de tig scholen, een prima prestatie. Toen we thuis kwamen en ik me even ging opfrissen, zag ik dat mijn hoofd die dag weer dichter bij de zon heeft gestaan dan mijn benen want die was vuurrood! Ondanks het dunne windje van die dag had de zon haar werk weer goed gedaan en kon ik weer aan de slag met allerlei zonnebrandmiddelen. De volgende dag kwam het tweede sportevenement in beeld, de Sportdag bij Forum Sport voor alle Basisscholen van Leidschendam Voorburg, en nu was ik geen toeschouwer maar lijder… euh..leider van het Lijnbalteam van Sven z’n klas. Ik had mij opgegeven omdat ik toch vrij was maar ik was vergeten de kleine lettertjes te lezen: het begon om negen uur en eindigde om drie uur! Dag vrije dag! Mijn taak bestond uit het zorgdragen dat de dames en heren bij elkaar bleven en wat coachwerk langs de lijn. Gelukkig werd ik van tevoren door een Juf gebrieft wat Lijnbal überhaupt was (gewoon volleybal maar in plaats van een net een lijn en in plaats van met je vingers de bal verplaatsen mag je de bal gewoon gooien) want ik kwam niet verder dan Trefbal. Met mijn Assistent coach Pamela (en ik was weer háár assistent!) begonnen we het ochtendprogramma met drie jongens en zes meiden en aan het einde van de ochtend telden we er nog steeds negen dus we hadden ons werk goed gedaan. Tussendoor kwamen we nog Maerten van de Velde kinderen tegen maar die waren een jaar of vijf toen wij uit Stompwijk vertrokken dus ik wist niet meer precies wie wie was…De Sportdag werd afgesloten met een gigantisch spektakel: alle kinderen moesten naar het Hoofdveld waar een giga estafette werd gehouden, een prachtig schouwspel maar een aanslag op je oren want honderden kinderen schreeuwden hun maatjes naar de finish. Toen ik later die middag thuis kwam, plofte ik uitgeteld neer op de bank en wist ik dat er nog één dag te gaan was want Youri moest de volgende dag met zijn klas aantreden. Youri had er erg veel zin in want hij wist dat ook zijn oud klasgenoten met de Sportdag mee zouden doen. De volgende morgen was hij dan ook bijtijds zijn bed uit en zat hij mij op te naaien dat we op tijd moesten vertrekken. Natuurlijk waren we op tijd en even later was ik getuige van de eerste Slagbalwedstrijd van de klas van Youri. Ondertussen keek ik en mijn net gearriveerde echtgenote om mij heen of we al bekende T shirts zagen want de Stompwijkse kinderen liepen in het groen. Dat dacht ik tenminste maar niets bleek minder waar: ineens kwam er een groepje jeugd aan de zijlijn van het slagbalveld staan, voornamelijk in het rood gekleed, en tussen het gegiechel door hoorde ik de naam Youri steeds vallen…Yes! Het was een deel van zijn oude klas en terwijl Youri niet meer wist waar hij kijken moest, nam ik een sprong en stond ineens voor ze. Vervolgens schudde ik ze allemaal de hand en raadde naar de naam want wat waren ze veranderd! Het leek wel een reünie maar dan zonder de drankjes en de hapjes. Toen moest het groepje weer naar hun eigen wedstrijd en kreeg Youri weer praatjes: “Ik ga als ik zo klaar ben bij hun wedstrijden kijken!” riep hij ons vrolijk toe. Wij volgden zijn voorbeeld en even later stonden we de Stompwijkers aan te moedigen alsof we niet weg waren geweest…Ja, het was een fijn weerzien van een leuke klas. Even later plofte ik wéér op de bank en kon ik terugzien op drie drukke maar hele leuke dagen op de sportvelden!
Arjen Veldhuizen