Afgelopen zaterdag was weer zo’n dag dat wij sterk twijfelden of onze kinderen wel echt de onze waren…Mijn vrouw vroeg mij of ik ze wat beloofd had maar mijn naam was haas, ik wist van niks. Waarschijnlijk hadden ze last van een ‘ik gedraag mij vandaag uitmuntend dag’ want ze waren hun kamers aan het opruimen en schoonmaken. Het was wel een opdracht van ons maar meestal moet je dat soort opdrachten nog eens tientallen keren herhalen. Maar dit keer dus niet. De stofdoek werd van kamer naar kamer overgedragen of teruggeëist: Youri raadde mij aan om nog wat stofdoeken aan te schaffen want eentje was wel wat te weinig…. De overloop fungeerde daarbij als opslagruimte voor spullen die ze niet meer hoefden: werkjes van school, speelgoed wat kapot was maar ook pluche beesten. Dat laatste werd eerst allemaal in de kamer van jongste zoon Sil gekieperd maar Sil kieperde het weer op zijn beurt op de overloop: Puh, ben geen kind meer! Wij zaten angstvallig beneden, hadden al ruim een uur naar de radio kunnen luisteren zonder dat er eentje naar beneden kwam om, puur uit gewoonte en zonder ook maar iets te vragen aan ons, de radio weer uit te zetten en de tv aan. En ze bleven boven en aangestoken door deze ijver besloot ik de vaatwasser maar eens leeg te trekken waarop mijn vrouw mij vroeg of ik soms wist waar Sil’s lepel was gebleven. Tja, dat was een goeie vraag want Sil loopt wel vaker met zijn lepel door het huis. Misschien toch met de restjes weggegooid? Ik begon een zoektocht maar gaf die al gauw op en besloot de laatste vuilniszak uit de container te halen….Wat een gedoe voor een lepel? Nee, want deze lepel behoorde toe aan zijn tweede besteksetje en dat maakt het toch wel speciaal. Even later zat ik op mijn knieën in de tuin in ons afval te graaien. De Mien Dobbelsteentjes keken even op van hun werkzaamheden en schudden meewarig hun hoofden. En ondertussen geen lepel te vinden…Ik gaf het op en kroop maar weer achter de computer. Dat is voor mij de plek waar ik bij kan komen. Toen ik de muis wilde pakken viel mijn oog ineens op…: de lepel van Sil! Die was weer eens voordat zijn toetje opgediend werd achter de computer gekropen. Mét lepel!
Ondertussen kwamen de jongens dan toch, weliswaar uitgeput, naar beneden waarna wij ze natuurlijk met lof overspoelden. Want dat leren wij weer van de opvoedlessen in televisieprogramma’s zoals bijvoorbeeld ‘Schatjes’. Positieve aandacht geven. Maar tegelijkertijd hoopten we natuurlijk dat ze dit vaker zouden gaan doen maar eigenlijk wisten we wel beter… Ik weet immers hoe ik zelf ben: liever lui dan moe. En waarom zou je schoonmaken als het toch weer vies wordt…De enige die nog stug volhoudt met schoonmaken is mijn vrouw. Waar haalt ze toch die zin vandaan… Met behulp van de allesreiniger, was en vaatwasmachine bestiert zij het huis. Bijna nooit zonder te klagen en nooit vraagt ze om een complimentje. Hebben de kinderen soms haar genen?
Misschien had deze werkaanval van de mannen wel te maken met het voorjaar. Ikzelf leek van de week ook even besmet toen ik ineens alle ramen van het huis ging lappen. Voorheen deed ik dat trouw elke maand maar tegenwoordig schiet dat er nog wel eens door heen..(ze worden immers toch weer vies). Zelfs de auto kreeg een schoonmaakbeurt! Daar kwam een vuilniszak met rotzooi uit maar ach, beter in de auto dan naast de auto!
De hele binnenkant had ik uitgezogen, de matjes uitgeklopt en vervolgens de buitenkant flink in de zeep gezet. Matjes? De kinderen wisten niet eens dat we ze in de auto hadden! Maar het ergste is dat ik na al die inspanningen wél naar complimenten loop te vissen. Meestal nog vele dagen erna en tot grote ergernis van mijn vrouw natuurlijk.
Het liefst zou ze dan mijn mond willen spoelen met zeep. Groene zeep!
Arjen Veldhuizen