Nu het project salontafel (gek woord eigenlijk..we hebben niet eens een salon!) geheel afgerond is, er zit zelfs een nieuw handvatje (moderner) op het laatje, ben ik voorzichtig begonnen met het project tegelen. Voorzichtig, want ik heb nog nooit tegels tegen een muur geplakt. Het makkelijkste heb ik in ieder geval gehad, namelijk het verwijderen van een oude laag behang. Maar dan de tegels. Maatje 14,5 of beter gezegd maatje ouderwets. Na ongeveer tien tegelzaken bezocht te hebben kunnen wij de conclusie trekken dat deze maat gewoon niet meer gebruikt wordt….Ik dacht, dan bel ik even de Woningbouw om te vragen welke tegels ze ooit in dit huis gebruikt hebben. Dan pakken ze gewoon even de klapper met alle gegevens van hún woningen en dan is de vraag zo beantwoord. Maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Ze weten het niet…Toen ik ze vroeg of ze wel wisten dat ik een huis van hun huurde was het even stil aan de andere kant van de lijn. In ieder geval heb ik nu dus, buiten mijn schuld om, uitstel van executie en kon ik nog even op mijn lauweren rusten. Maar actief als ik ben (!) deed ik dat natuurlijk niet en begon ik alvast met het behang te verwijderen in de gang. In gedachten dan, want toen ik zag wat ik allemaal eerst moest verwijderen had ik er al geen zin meer in. Zo vertelde ik dat natuurlijk niet aan mijn vrouw, nee, dat beargumenteerde ik als volgt: “Als ik nu al begin met de gang dan zitten we straks dubbel in de rotzooi.” Ze zuchtte wel even heel diep maar accepteerde het, waarna ik mijn loopschoenen aantrok en de Stompwijkseweg begon af te rennen. Na maanden geen zin te hebben vond ik eindelijk de zin en de kracht om weer te gaan hardlopen. Hoognodig ook, want mijn buik was weer aardig gegroeid en mijn borstkas begon vrouwelijke vormen aan te nemen….Toen ik na drie kwartier uitgeput thuis kwam nam ik in plaats van een zak chips ditmaal een kom magere yoghurt met cruesli en tijdens het eten daarvan schreeuwde ik mijzelf tussen de happen toe dat dat erg lekker was. Als toetje nam ik daarna een beschuitje met kaas, uiteraard zonder boter, vervolgens nóg een, ook zonder boter, en vond mijzelf daarna een hele vent. Keulen en Aken zijn immers ook niet in een dag gebouwd! Ik besloot daarna om nog maar niet op de weegschaal te gaan staan want je kan het natuurlijk ook overdrijven. De volgende dag besloot ik het ‘milieu’ project te starten. Het milieu is namelijk erg in heden ten dage en ik ben daar ook een voorstander van. Naast zoveel mogelijk zaken middels de fiets te regelen, niet te warm te stoken en niet elke dag met het vliegtuig naar mijn werk te gaan, ben ik nu begonnen met het omwisselen van gloeilampen naar spaarlampen. Dat doe ik niet in één keer want dat zou ten koste gaan van mijn budget: man, wat zijn die spaarlampen duur! Nee, mijn plan de campagne is om elke maand enkele spaarlampen aan te schaffen en na enkele maanden zou ons huis dan helemaal door deze lampen belicht worden. De gloeilampen zijn dan verleden tijd en volgens deskundigen bespaar ik dan ongeveer tweehonderd euro per jaar. Dat is de theorie. In de praktijk blijkt dan dat ik die tweehonderd euro weer kan inleveren omdat de energiebedrijven c.q. de Staat de energiekosten weer opvoeren vanwege dure olievaten door een of andere oorlog of dat de aandeelhouders meer winst willen zien (voor hun vijfde buitenhuis of hun derde Hummer (want dochter of zoonlief wil ook een autootje..). Dat lijkt op dweilen met de kraan open en dat is ook zo. Maar als later mijn kleinkinderen mij er ooit op aanspreken dat wij het in het begin van de 21ste eeuw behoorlijk verpest hebben dan was ik mijn handen in onschuld! Met water uit de sloot natuurlijk..
Arjen Veldhuizen