De dagen worden gelukkig alweer langer en ik begin me langzaam te verheugen op een lange, warme zomer. Lekker in de tuin zitten tot diep in de nacht, prutsen aan mijn scootertje, slapen zonder dekbed en zo nu en dan een hengeltje uitgooien. De hemel op Aarde! Maar ook zo nu en dan een balletje trappen met de jongens of een watergevecht houden met de waterpistolen. Lekker de korte broek aan, hempie en sandalen. Die laatste heb ik niet maar elke zomer neem ik me voor ze aan te schaffen. Want je krijgt van die zweetvoeten in dichte schoenen. Doch mijn vrouw heeft liever de stank dan van die openlucht nikes.
Maar voorlopig moeten we nog even overwinteren. En daarom ben ik naar een ijshockeywedstrijd geweest in de Uithof, Duindam Wolves versus Tilburg Trappers. Met alle voetbalmaatjes van Youri, op uitnodiging van de sponsor. Later die avond begreep ik waar want echt veel publiek kwam er niet op af. Het was voor mij de eerste keer en ik moet zeggen dat het zeer de moeite waard was. Alleen was het constante gewissel wel wat verwarrend… Maar de spirit was fantastisch, en als er kleine opstootjes tegen de boarding ontstonden leefde het publiek helemaal op. Je moest ook verder kijken dan waar de puk zich bevond want menig ijshockeyer beschuldigde zich aan duwen, trekken en slaan, pesterijtjes die er volgens mij standaard bijhoren en waarvoor een scheidsrechter in een voetbalwedstrijd de ene na de andere kaart zou trekken. Toen ik koffie ging halen begreep ik weer waarom mijn kinderen voetballen want ik moest twee euro neerleggen….Op zich niet een probleem, ware het niet dat het niet te drinken was: nadat ik er drie melkcupjes in gedaan had kwam er pas wat kleur in…Youri lag pas tegen middernacht in bed en beloofde ons toch de volgende morgen flink zijn best te gaan doen op het voetbalveld. Dat beloofde wat maar ze verloren met 4*0…. En ‘zijn best’ had hij in bed laten liggen…Al voor de winterstop verloren ze de een na de andere wedstrijd en nu zetten ze dat beleid voort. De vaders en moeders aan de kant ergeren zich natuurlijk dood maar het is niet anders. We moeten ons daarbij neerleggen. Leuke bijkomstigheid is dat je wat minder naar het spel hoeft te kijken en zodoende een beetje kan beppen over koetjes en kalfjes met je mede lotgenoten. Mijn vrouw was met Sven mee want hij moest ‘thuis’ voetballen. Zij kreeg aanzienlijk meer voor het vroege opstaan want Sven zijn team won met 8*2 en; één van die acht maakte hij zelf, dit keer niet in eigen doel…Na de zomer wordt het allemaal wat moeilijker om bij de jongens te kijken want dan mag Sil gaan voetballen… Nu gaat hij steeds mee als supporter van zijn broers, speelt wat met de zusjes en broertjes van de andere voetballers en zeurt om de haverklap dat hij een snoepie wil. Elke week weer opnieuw. Maar we vergeven het hem want ook hij staat elke week trouw aan de zijlijn om zijn broers aan te moedigen. Toen we net na het middaguur weer thuis waren en hij snel een boterham pindakaas naar binnen gewerkt had, rende hij alweer naar buiten om met zijn vriendjes te spelen. Want dat vindt hij toch wel het leukst. Het is alleen jammer dat hij dan een paar uur later bijna grijs van de modder weer thuis komt. En als je dan vraagt wat ze allemaal gedaan hebben dan krijg je een verhaal te horen over plantjes uit de grond trekken, dit keer uit Gemeentelijk grondgebied. “Maar we hebben ze óók weer ‘terugzet’…want dat moest van de vader van Mike.”
Misschien moeten we hem toch maar vóór de zomer op voetballen doen!
Arjen Veldhuizen
