Mijn ouders zijn 45 jaar getrouwd. Dat is sneller geschreven en gezegd dan gedaan. Ik heb nog vijf jaar te gaan voordat ik die leeftijd bereikt heb. Vijfenveertig jaar lief en leed met elkaar delen (waaronder drie blagen van kinderen opvoeden) is in de hui dige samenleving uniek te noemen. Dat is een jubileum waar je trots op mag wezen. Wij zijn bijna negen jaar getrouwd en ik weet niet hoe lang we nog moeten….Terwijl ik dit schrijf moet ik mijzelf al verbeteren want we zijn bijna tien jaar getrouwd! Dit is dus weer een Muizenissen die ik niet aan mijn lieve echtgenote moet laten lezen want dat is niet goed voor onze relatie… Afgelopen weekend hadden we feest ter ere van mijn ouders en toen heb ik weer eens al mijn ooms en tantes gezien. Oude tijden herleefden. Herinneringen werden opgehaald en stambomen werden uitgeplozen. En zoals in elke familie werden de overledenen gememoreerd dus die waren daardoor óók aanwezig. Zo hoort het ook. Alle acht kleinkinderen waren natuurlijk ook van de partij en die snapten maar niet dat alles gratis was. Dat vonden ze heel cool en vet gaaf. De colaatjes vlogen dan ook over de toog en Sil was ontzettend onder de indruk van de ijsblokjes in zijn limo nade. Daardoor ging er dan ook zo nu en dan een glas omver.Ze snapten ook niet dat hun opa en oma óók broertjes en zusjes hebben…en helemaal niet dat het er zovéél zijn! Ja, vroeger waren het net konijnen om het maar eens oneerbiedig te zeggen…
Youri trok voornamelijk op met zijn twee grote neven. Met zijn handen in zijn zakken (dat is stoer)liep hij continue achter ze aan, nipte aan zijn cola als zij aan hun cola nipten en liet een boer als zij een boer lieten. Dat laatste trouwens tot grote ergernis van de verantwoordelijke ouders (ik wil niet dat Balkenende ook hier weer zich zorgen over gaat maken)! Sven struinde de tafeltjes van het partycentrum af om pinda’s te scoren. Toen we op het einde van de middag aan de koffie zaten, vrat hij zich misselijk aan de bijgeleverde bonbons, terwijl ik hem duidelijk had gemaakt dat hij er ééntje mocht pakken…Maar wat ik niet wist was dat hij nieuwe vrienden had gemaakt onder de ooms van zijn vader want ik hoorde nog nét Ome Kees tegen hem zeggen dat de bonbons speciaal voor hem waren neergezet! Groen licht voor onbeperkt snaaiwerk heet dat. De volgende dag gingen we, Bruidspaar, kinderen en kleinkinderen, uitwaaien op het strand en ik realiseerde me terwijl ik Sil steeds uit de branding moest trekken dat we voor het eerst in vijftien jaar weer eens compleet op het strand vertoefden. Dat zijn van die kleine details die zo’n weekend met elkaar compleet maken. Ik vertelde dat aan Youri maar die had daar geen oor voor. Hij had andere problemen: zijn sokken zakten steeds af omdat hij laarzen aan móest. Dat was onze schuld want hij wilde gewoon schoenen aan…nét zoals zijn grote neven…! “En als Opa en Oma wéér een keer 45 jaar getrouwd zijn dan doe ik mooi mijn schoenen aan!”
Arjen Veldhuizen
