WINKELIERSVERENIGING DE SCHAKEL

Ooit, zo’n pakweg dertig jaar geleden, bestond de winkeliersvereniging van Stompwijk uit 24 leden: bakker, slager, kruidenier, rijschool houder, loodgieter, je kon het zo gek niet verzinnen, iedereen was lid. Dat waren nog eens tijden! Bij de oprichting schreven de ondernemers een wedstrijd uit die een pakkende naam voor de vereniging moest opleveren. Dat werd De Dorpsketting. Aan het woord zijn Hans Schuijt, van de kapsalon, en Kees Luiten van de woonwinkel, respectievelijk voorzitter en lid van winkeliersvereniging anno 2003 De Schakel.
De ondernemers van toen, vertellen Hans en Kees, gaven eens per maand een blad uit, ook onder de naam De Dorpsketting, toentertijd geheel gevuld met advertenties. De drijvende kracht achter het blad was Louis Luiten. Avond aan avond worstelde hij met een onwillige stencilmachine. Zo’n machine, weet iedereen van mijn generatie, heeft één bijzonder hatelijke eigenschap; hij produceert gemakkelijker tekst mét dan tekst zónder vlekken. En Louis maar draaien aan dat ding. Maar gelukkig, zijn inspanningen werden beloond; het blad bleek in een behoefte te voorzien. Al vrij snel kwamen de winkeliers tot de conclusie dat De Dorpsketting naast advertenties ook iets te lezen moest bieden. Zo verschenen de eerste stukjes tekst tussen de advertenties voor fietspompen en varkensrollades. Dat was in dezelfde tijd dat het kerkblad Sursum Corda ophield te bestaan en zo kon het gebeuren dat op een zeker moment ook de kerkberichten in de Dorpsketting verschenen. En zo is het gegroeid tot zijn huidige vorm.
Om de zaken gescheiden te houden, zette de winkeliersvereniging het blad De Dorpsketting met behoud van die naam op eigen benen. Nu zat de vereniging zonder naam maar geen nood, er volgde opnieuw een prijsvraag en die leverde ‘De Schakel’ op.
Een levendig dorp
Leuk, zo’n lesje levende geschiedenis. Maar nu de moderne Schakel: wat doet de vereniging precies? Hans: ‘Wij proberen met het handjevol leden dat we nu nog hebben – we zijn met z’n negenen activiteiten te organiseren ter verlevendiging van het dorp. En we hopen daarmee natuurlijk ook onze omzet te verhogen. De Schakel houdt zich niet met politiek bezig. Dat doen we individueel via het MKB. We organiseren jaarlijks twee grote evenementen; het Sinterklaasfeest en de geraniummarkt. En dan hebben we ieder jaar natuurlijk ook de Sint actie.’ Ik bespeur enige weemoed in zijn stem. Hij vervolgt: ‘Maar vroeger hadden we ook nog een consumentenbeurs in het Blesse Paard en beurzen voor het vrouwengilde. Weet je nog?’ vraagt hij aan zijn echtgenote Fiet. Fiet weet het nog en hup, daar komen de verhalen los. Over de tijd dat pruiken in de mode waren. En hoe ze er tijdens de beurs nul stuks van verkochten maar het in de weken daarna niet aangesleept kregen! En hoe gezellig die beurzen altijd waren. Kees glimt bij de herinnering aan de modeshows voor het vrouwengilde, de mode waarmee Luiten modellen kleedde, en dat Hans en Fiet het haar van die vrouwen kapten. Dat waren nog eens evenementen! Er werd veel gelachen in die tijd.
De moderne tijd
Vandaag de dag is de intocht van Sinterklaas nog altijd een topper. Leuk om te doen en Hans, Kees en de andere leden van De Schakel ontlenen er veel voldoening aan. De organisatie ligt in hoofdlijnen vast in een draaiboek. Het begint met het reserveren van de sporthal zodra het trainingsprogramma voor het nieuwe seizoen vastligt. Dat is in de loop van oktober. Direct nadat de datum bekend is, gaat er een verzoek uit naar de burgemeester om Sinterklaas bij de hoge brug te verwelkomen. Vroeger kwam de burgemeester altijd. Nu niet meer. De huidige burgemeester is bereid in zijn gemeente één Sinterklaas te begroeten, hetzij in Leidschendam, hetzij in Voorburg, hetzij in Stompwijk. En aangezien Stompwijk pas vrij kort van te voren weet wanneer de sporthal vrij is, valt Stompwijk qua burgemeester buiten de boot.
Zodoende waren het dit jaar Wim Overdevest en Hans zelve die Sinterklaas begroetend toespraken. Voorwaar ook een eervolle ontvangst!
Optuigen
Een dag vóór de intocht zeult Kees 96 strekkende meter tapijt van zijn winkel naar de sporthal. Het leggen gebeurt ’s avonds en neemt drie uur in beslag. Het optuigen van de hal is leuk, het aftuigen wat minder. Dan moet het tapijt gestofzuigd worden en dat is een helse klus met al die ingetrapte pepernoten en suikerbeesten. Eén jaar heeft Kees de moeite genomen het strooigoed in porties te verpakken. Hij denkt er met afkeer aan terug. ‘Dat nóóit meer. Moet je je eens voorstellen, vierhonderd plastic zakjes dichtplakken. Ben er avonden mee bezig geweest. Kon geen zakje meer zien! Dan toch maar liever een paar uurtjes stofzuigen.’
De kortste route
Hans wil reageren op het gedicht, onlangs in De Dorpsketting, van enkele bewoners uit Stompwijk West waarin men zich beklaagt over het feit dat de Sint hen links laat liggen. ‘Kijk, de ervaring heeft ons geleerd dat de stoet uit elkaar valt als Sinterklaas eerst de Doctor van Noortstraat helemaal uitloopt. Dat is gewoon te ver voor mensen met kleine kinderen; die lopen er niet achteraan. Dus gaan we noodgedwongen meteen richting sporthal.’ Er zit dus niets anders op dan dat u uit Stompwijk West met uw kleintjes naar de hoge brug toekomt om de Sint te begroeten. Is geen probleem toch? Waar praten we over: over één keer per jaar. Er zijn ergere visites met kinderen te verzinnen.
Een pareltje
Kees is er trots op dat ook geëmigreerde Stompwijkers met hun kinderen hierheen komen voor de intocht. Dat leverde dit jaar rond de vierhonderd feestvierders op. En die mogen allemaal gratis naar binnen. Niks geen entreekaarten kopen zoals elders wel gebeurt. Sterker nog, de kinderen krijgen allemaal nog een klein cadeautje toe. Kortom, de Sinterklaasintocht is het pareltje in de kroon van De Schakel.
Nog meer verhalen
Er rollen nog meer verhalen over de tafel. Over de gemeente die in het kader van nieuw beleid geen dranghekken meer bezorgt voor de intocht bij de hoge brug. Over de vergunningen die je moet hebben voor zowel de intocht als de geraniummarkt. (Kees is er per gebeurtenis een halve dag aan kwijt om de boel volgens de letter van de wet georganiseerd te krijgen.) En vergeet niet het schminken van Sint en Pieten bij Marga Overdevest die haar kelder ieder jaar belangeloos beschikbaar stelt en alsmaar koffie en limonade loopt te verstrekken.
Natura
Als laatste kwam de Sint actie van De Schakel ter sprake. Ook iets om trots op te zijn. Van de allereerste Sint actie gingen de netto baten naar de blindenbibliotheek. De eerste prijs was toentertijd een pony. ‘Die kregen we van ponypark Slagharen.’ Vandaag de dag zorgt De Schakel zelf voor de prijzen. ‘Het is reuze leuk om de winnaars te bellen’ vertelt Kees. ‘Vooral degene die de anderhalve minuut winkelen heeft gewonnen’ vult Hans aan. ‘Als je die belt, valt er eerst altijd een verblufte stilte.’ De praktijkuitvoering van die prijs is helemaal geweldig. Mensen lopen van te voren echt te oefenen om de prijs op het moment suprème zo gunstig mogelijk in natura om te zetten. Dat zal nog even zoeken zijn, dit jaar, in die nieuwe supermarkt!
Eerste trekking
Het gesprek duurde al met al wat langer dan de bedoeling was. Kan ook haast niet anders als je te gast bent bij mensen die zoveel te vertellen hebben. Maar ik kwam niet zomaar weg: ik werd uitgenodigd de eerste trekking van de Sint actie te doen. Dat was een verrassing. Ik voelde me oprecht vereerd. De doos met bonnetjes werd midden in de kapsalon omgeschept en omgeschept en toen mocht ik mijn gang gaan. Dat was leuk om te doen! Wie er gewonnen hebben, weet ik niet want ik heb de andere kant opgekeken, zoals het hoort.
Ik hoop voor u dat u tot één van de gelukkigen behoort. Zo niet, geen man over boord, er volgen nog meerdere trekkingen en alle ingeleverde actiebonnen blijven tot het einde van de actie meedoen.
Thea Ambagtsheer