Sound Sixties in het Dorpspunt

Afgelopen zondag, was het dan zover: de band kon weer optreden na de afgelasting van 2 weken geleden. Iedereen was weer opgeknapt en weer in staat tot het verzorgen van een gezellige, vrolijke middag. En of het door het verzetten kwam (ik denk eigenlijk van wel), het bezoekers aantal viel een beetje tegen. Jammer, maar helaas. Maar….. de bezoekers, die er wél waren, hadden het reuze naar hun zin. En een heel positief gevolg van het lage bezoekers aantal was, dat de dansvloer in ieder geval ruim genoeg was. Zo zie je maar weer: elk nadeel heeft zijn voordeel.

Ik weet niet of iedereen het heeft gezien, maar één persoon(tje) had het uitzonderlijk goed naar zijn zin op de dansvloer. Het is gewoon jammer, dat ik hier geen bewegende beelden kan laten zien. En dan heb ik het natuurlijk over Jip, de 7-jarige kleinzoon van Peter de Ridder (drummer van de band). Wat kan dat manneke dansen, zo enthousiast, zo ritme gevoelig. Ik heb hem uitgebreid vanachter de bar gadegeslagen en ik moet eerlijk zeggen: ik heb genoten. Zijn durf en passie, om jaloers op te worden. Rode konen van plezier. Hij was ook zo mooi gekleed, in mooie broek, overhemdje en gilet. Op   een gegeven moment, moest toch het giletje wel uit, zo warm. (Nou was het hier ook bloedje heet hoor, dat dan weer wel en bij zo’n inspanning, was het helemaal om te smoren). “Mevrouw, heeft u die tekening gezien op opa’s drumstel? Die heb ik gemaakt”. Op mijn vraag of hij later, als hij groot was ook zou gaan drummen, sprak Jip de legendarische woorden: “Nee, echt niet, ik moet judoën” Prachtig! Hij heeft mij beloofd, dat hij er de volgende keer: 30 oktober, op zéker weer bij zal zijn. Oké Jip, ik zal dan zorgen voor Fristie, chocomel én zakjes chips.

Trees van Velzen

P.S.: schrijft u deze datum alvast in uw agenda:

30 oktober, om 14.00 uur, Sound Sixties, Dorpspunt

Graag tot dan!!