Vorige week was er in een klein berichtje al melding gemaakt dat de snelle, bijzonder blonde 15 jarige Dorien van Wissen met de Jong Oranje handbalteam een interland ging spelen in Duitsland. Nu ken ik Dorien al jaren als teamlid van het meidenteam van Jan Moes en iedereen die haar ooit heeft zien spelen zal moeten bekennen dat ze razend snel is en werkelijk met de bal kan goochelen op een paar vierkante centimeters aan de rand van de cirkel.
Deze interland is genoeg aanleiding om met haar eens een babbeltje onder vier ogen te maken.
Dorien handbalt al de helft van haar leven, dus zeg maar een jaar of 7, bij Stompwijk ’92 en heeft hier de basis gelegd. Ze speelt nu voor het derde jaar bij de Haagse selectie waar om de week twee uur getraind wordt bij Erik van der Wel. Vanaf oktober 2003 speelt zij mee in de landelijke selectie in Zeist, waar zij iedere dinsdag getraind wordt door Monique Tijsterman. Op dinsdag vertrekt zij om half twee richting Zeist om daar 4 uur te trainen. En natuurlijk traint ze zoveel mogelijk bij haar eigen clubje in Stompwijk, waar wekelijks ook algauw een keer of 3, minimaal, getraind kan worden. Elke maand worden er een á twee oefenwedstrijden gespeeld en dan niet naast de deur maar bijvoorbeeld in Ruurlo (Drenthe). Er wordt dan niet alleen een wedstrijd gespeeld, maar vooraf wordt dan eerst nog 2 uur getraind. In Zeist wordt ook aandacht besteed aan krachttraining, want dat zou prettig zijn als dat thuis extra geoefend wordt. Het trainingsseizoen wordt afgesloten met het Nederlands kampioenschap op 6 juni, daags voor haar testweek.
De vraag doet zich natuurlijk voor hoe ze dit met school regelt. Ze krijgt toestemming om elke dinsdag eerder weg te mogen om te gaan trainen, wel moet ze er zelf voor zorgen dat ze de lesstof en toetsen in haalt, dat is wel een nadeel. Er zijn de zogenaamde Lootscholen die hun lessen aanpassen aan trainingstijden, maar zover gaat het Erasmus niet. Er zijn ook scholen zoals het Da Vinci in Leiden, waar extra aandacht aan sport besteed wordt, maar dan meer klassikaal.
Afgelopen week is ze drie dagen weggeweest van school en zal ze zelf achter de gemaakte aantekeningen aan moeten om toch bij te kunnen blijven. Ook staan er de komende weekenden de nodige toernooien gepland, waarvan één vlak voor een toetsweek dus dat wordt passen en meten en plannen.
Afgelopen zaterdag legde ik en passant mijn oor te luister, al wachtend op een kopje koffie, in de Lipahal en hoorde trainer Erik met twee andere sportieve kornuiten praten over Dorien. Met het interview in het verschiet schoof ik nog maar ietsje dichterbij en zij kenmerkten haar als eentje die met beide voeten aan de grond blijft, geen kapsones heeft en iemand die altijd blijft gaan. Helaas werd het onderhoud onderbroken door een meisje dat haar enkel graag ingetapet wilde zien.
Hoe heeft ze die dagen ervaren?
Het was een geweldige happening. Het handbal in Duitsland staat op een veel hoger voetstuk dan in Nederland, daar wordt professioneel gespeeld in gigantische stadions die geheel uitverkocht zijn. Zij speelde zelf in een enorme sporthal waar in eerste instantie gauw 1000 man in kon. Later werd dit aantal teruggedraaid naar ongeveer 750 man, maar toch. De wedstrijden worden met aanplakbiljetten aangekondigd en hangt er dus nu een aanplakbiljet op haar slaapkamerdeur. Alle wedstrijden waren uitverkocht. Het jong oranje team verbleef in een hotel in Essen waar de kamers gedeeld werden door 2 personen. Gezamenlijk ontbijt en dineren met van die enorme Deutsche schnitzels waar Dorien zo van houdt. Dan vertrokken ze ’s avonds naar een sporthal in de omgeving van Essen. Zij heeft driemaal tegen het Duitse team gespeeld en elke keer was het een enorme belevenis. Maar die eerste keer was het gegiebel en gierden de zenuwen door hun keel. Ze konden het nauwelijks droog houden. Als voorafje werd er een wedstrijd georganiseerd voor de nog jongere jeugd en dan het hoofdgerecht…. tromgeroffel, …..mistwolken,… ..de juichende cheerleaders en dan het team. Ieder met een jeugdlid (van de voorwedstrijd) aan de hand. Eerst wordt je nummer omgeroepen en dan je naam…naar voren stappen… hand omhoog, een groet naar het publiek uitbrengen en applaus in ontvangst nemen. In een rij opstellen en dan het Wilhelmus helemaal voor jou en je team. Is dat kicken of niet?
Ze hadden al geoefend en zongen dus goed mee.
Dorien begon op de bank en kon eerst alles eens even afkijken. Bij de verdediging stond ze in het middenblok en bij de aanval op de hoek. Als er gescoord wordt, schalt een herkenningsmelodie door de speakers en dan schettert je nummer en naam door de speakers en volgt veel applaus. Dorien zelf heeft dit vier kunnen meemaken. De namen waren soms wel onherkenbaar maar dat maakte niet uit. Ze speelden elke keer in een andere plaats tegen het zelfde Duitse team. De eerste wedstrijd werd gewonnen met 23 26 (1x gescoord), de tweede wedstrijd werd verloren met 29 22 ( 3x gescoord) en de laatste wedstrijd eindigde in een spannende uitslag van 33 34 für die Niederlanden.
Eenmaal in het veld vielen de zenuwen weg en viel zelfs het publiek niet meer op. Maar wachtend op de rustbank kwamen de zenuwen weer terug. Er was maar een klein Hollands publiek maar dat kon de pret niet drukken, aan het eind van de laatste wedstrijd werd het publiek getrakteerd op buikschuivers. Het grote verschil
tussen beide landen is dat Nederland op snelheid speelt en Duitsland op pure kracht. De krachttraining blijft dus echt nodig.
Elke avond werd de wedstrijd eerst nabesproken en ’s nachts om 12 uur nog even naar de Mac of dat restaurant waar ze zo gezongen hebben op verzoek van die genädige gastfrau die zelf het hoogste lied zong.
Op donderdag zat Dorien vanaf het 4e uur weer op school met beide voeten terug op aarde, want ze is toch even bijna in de 7de hemel geweest. Ze is in ieder geval drie interlands verder en een ervaring rijker.
Op onderstaande foto poseert een van oor tot oor lachende Dorien in haar nieuwe uitrusting met de rood wit blauwe vlag op het shirt en de grote letters NEDERLAND op haar tas.
De vraag wat ze van de toekomst verwacht, vreesde ze al. Voorlopig lekker zo doorgaan met ballen. Er zijn echt heel veel getalenteerde jeugdleden en zo weinig plaatsen in het nationale team. Dus ze ziet het wel.
De eerstvolgende thuiswedstrijd is op 9 mei, een B(uiten) M(ededingen)wedstrijd, dan kan zij niet aanwezig zijn omdat zij dan een ander toernooi heeft. Maar op 16 mei om 14.30 uur is dit talent in een thuiswedstrijd te bewonderen en dan kan je zelf zien dat ik geen woord heb overdreven.
Petra Oliehoek van Es
