Muizenissen

Waren het de Tompoucen? Ze waren namelijk niet oranje…
Sven en Youri mochten de wedstrijd van Nederland tegen Portugal kijken en Sil hadden we ruim voor aanvang, met een list weliswaar, al aan het slapen. Net na de volksliederen zette ik ons viertjes een heerlijke tompouce voor.. Maar ja, ze waren niet oranje…
Hoe verder we in de wedstrijd zaten, hoe bozer Youri werd. Sven probeerde steeds een gesprek aan te gaan over koetjes en kalfjes waar op zich niets op tegen was, maar telkens ging hij daarbij staan waardoor wij geen zicht meer hadden op de beeldbuis…Wat hem drie boze gezichten opleverde. Ik probeerde het tij nog te keren door steeds op een andere plaats te gaan zitten (bijgeloof..) en mijn vrouw hoopte op een doelpunt als ze net even naar de wc was (bijgeloof..). Niets was minder waar, dat lukte ooit alleen mijn moeder kon ik mij nog herinneren.
Na het eindsignaal huilden we nét niet maar dat we niet lekker naar ons bed gingen lag natuurlijk voor de hand. Om een ’74 trauma bij de jongens te voorkomen heb ik nog op ze ingepraat door te zeggen dat het maar een spelletje was en dat we over twee jaar, bij het EK, wél Klaas Jan mee gaan nemen en dat Vennegoor of Hesselink dan toch niet meer speelt. Ikzelf kon de slaap niet direct vatten want het bleef maar malen in mijn hoofd: de tompoucen waren niet oranje…Of was het toch de schuld van Verdonk, zoals Mister Cruijff al had geventileerd? De volgende dag annuleerden we direct onze vakantie naar Portugal en we gaan dit jaar gewoon weer lekker naar Terschelling!
Later die week had ik een nachtdienst en viel ik met mijn neus in de boter: D’66 toonde eindelijk ballen te hebben oftewel Lousewies weigerde nog langer met blunderende Rita verder te willen werken. Alle stropdassen waren in rep en roer want men kwam er niet vanaf door een ‘sorry’ of ander excuus. En dat allemaal met die hitte!
Gelukkig was ik het weekend vrij en genoten wij van vrienden die kwamen logeren. Ons huishouden bestond ineens uit vijf volwassenen en zes kinderen maar met wat schuiven, de bedden, en voorwerken, koken, liep alles op rolletjes. Toen een van onze gasten, een dertienjarige, aangaf wel eens naar Delft zou willen om te kijken naar De Nieuwe Kerk waar de Oranjes begraven liggen, vonden wij dat een prima idee want het is goed toeven in Delft op een mooie zomeravond. Eenmaal daar konden we de kerk niet meer in want het was maar te bezichtigen tot zes uur…Tja, en als je er niet in kunt dan ga je er maar omheen lopen! Tijdens dat ‘rondje om de kerk’ haalden twee Portugal supporters (dat was behoorlijk duidelijk te zien want ze liepen in het tenue van Portugal en hadden een brede grijns op het gezicht..) ons in. Natuurlijk kwam alles weer boven, zagen we ineens die scheidsrechter weer al die kaarten trekken, het schot van Cocu tegen de lat gaan en Kuyt keihard werken…En ik zag weer de tompoucen die niet oranje waren….Maar we hielden ons in, knikten vriendelijk en zetten ons rondje gestaag voort. Op Youri en gast Wouter, allebei fanatieke voetballers, na. Zij zagen de Portugezen en begonnen ineens: “Figo! Figo!” en lieten zich theatraal vallen met de daarbij behorende theatrale schreeuwen en kreunen. Ik schrok me rot en zag al de koppen in de maandagkranten: ‘Portugezen vliegen Hollanders in de haren!’ En ik realiseerde me dat het anti trauma praatje bij Youri niet geholpen had..
Maar de Portugezen begonnen ineens te gieren van het lachen en zetten schuddebuikend hun reis voort. Mijn verbazing zette zich om in woede want hun reactie betekende simpelweg dat zij het óók vonden: de Portugezen wonnen de wedstrijd door provocerend te spelen waardoor er geen sprake meer was van een wedstrijd…Hun redding was dat ze al té ver uit mijn buurt waren en dat wij een terrasje wilden gaan pakken want anders…..Maar wél werd me één ding duidelijk:
Het lag dus níet aan de tompoucen!
Arjen Veldhuizen