Vakantieproject S.K.R. in Carare. (vervolg)

De leeftijd van de kinderen varieerde van 8 t/m 15 jaar. Meestal hadden we een groep jongere jongens en oudere meisjes, dat was dan de andere week weer andersom, dat werkte goed. Na de oranjedag werd er een speurtocht gehouden in een nabij gelegen bos met opdrachten en vragen. Ook ’n sportdag mocht natuurlijk niet ontbreken, groepsgewijs werd er aan deel genomen en de prijzen werden verdeeld onder vier leeftijdsgroepen met ’n 1e, 2e en 3e prijs. En de prijzen? Ze kregen heuse medailles omgehangen. En eenmaal gewonnen? Zelfs ‘s nachts gingen ze niet meer af, zo trots waren ze erop. Ook werd er iedere week ’n parade (modeshow) gehouden. Vanuit Nederland hadden we feestkleding meegebracht, gewoon tussen de spullen van onze inzameling uit gevist, dat was echt ’n gouden greep. Als u dat eens kon zien, hoe die meisjes met hun donkere kijkers liepen te flaneren in die mooie kleren. Ze glommen van oor tot oor en genoten van ons applaus, Echt ‘n lust voor het oog. ‘s Avonds werd er weleens bingo gespeeld met leuke prijsjes, een wandeltocht gemaakt of ’n filmavond gehouden met in de pauze limonade en popcorn (wat een traktatie). De popcorn bakten we zelf in ’n magnetron, in ’n tijd van anderhalf uur twee babybadjes vol, en reken erop dat het op ging maar wat wil je met 50 kinderen. Donderdagavond, de laatste avond, werd er ’n groot kampvuur gemaakt (daar mag dat nog wel). En er werd gezongen, iedere groep (zeven stuks) had nl. samen met hun leidster nieuwe teksten gemaakt op Roemeense liedjes.
Na het scanderen van Ollanda Ollanda, moesten wij er ook aan geloven. Omdat we onze ,,Roodkapjespop” ook mee naar Roemenie hadden genomen om aan de kinderen te laten zien hoe hij in ’n handomdraai kon veranderen van Roodkapje naar Oma en naar de Boze wolf, zouden we het liedje ,, Zeg roodkapje waar ga je heen” ook zingen. En daar stond ik mij dan, best ’n beetje opgelaten met ‘n rooie zakdoek op m’n hoofd zingend af te vragen waar Roodkapje heen gaat. Ik weet nu nog steeds niet of de kinderen ons toe of uitlachten, Maar in ieder geval hadden ze heel veel plezier, en dat was het belangrijkste. Omdat het de laatste avond was werden de kinderen na het kampvuur nog eens extra getrakteerd. Er werd disco muziek gedraaid en gedanst. Terwijl ik daar naar zat te kijken moest ik gelijk aan het vakantieproject van vorig jaar denken, aan Dana, ik was benieuwd hoe het met haar zou zijn.
Dana? Ik vertel u over haar.
Dana is ‘n Roma meisje, de Roma zijn zigeuners. Ze zijn arm en worden erg gediscrimineerd, Dana is 13 á 14 jaar oud en komt uit een probleemgezin. Vader drinkt en heeft losse handjes en moeder krijgt het ene kind na het andere. Dana is de oudste en omdat ze thuis moet werken mag ze niet naar school, ze kan dus niet lezen of schrijven.
Het was ook donderdagavond, er werd disco muziek gedraaid en bijna ieder een was aan het dansen, iedereen behalve Dana. Ze zat er met haar handen onder haar kin naar te kijken.
Ik ging naast haar zitten en met gebarentaal probeerde ik haar mee te laten doen. Emmy van de S.K.R. zag mijn pogingen, ze kwam naar ons toe en het lukte haar om Dana over te halen met haar te dansen. Eerst ging het wat stroef, maar later ontdooide ze.
Ze genoot.
Toen de Roemeense leiding dit zag –‘goh net ’n gewoon kind’ gingen ze ook met haar dansen. Een grote kring om haar heen en veel geklap. Na afloop kwam Dana weer naast me zitten en ik stak m’n duim naar haar omhoog. Haar ogen glommen, het leken wel spie geltjes. De andere dag toen ze weer naar huis moest stonden ze anders. Maar in ieder geval had ze ’n fijne week gehad. Omdat het best ’n triest geval was had de leiding van de S.K.R. haar de laatste week van dit kampjaar wéér uit genodigd. Ik moest nog drie weken geduld hebben. Maar ik vertel u over Dana en het verdere verloop volgende week.
Theo.v d Meer