Als je goede, bekwame mensen hebt in een bestuur probeer je die natuurlijk zo lang mogelijk te houden. Maar regels zijn regels en zo vertrekken per
1 januari 2007 drie mensen tegelijk uit het P.C.I bestuur in Stompwijk.

Degene die er het langst heeft ingezeten is Jac van Santen: ongeveer 30 jaar! Hij mag eerst uitleggen wat het P.C.I. eigenlijk is. “Elke kerk heeft een eigen Kerkbestuur en een eigen Armenbestuur. Ongeveer in de jaren ‘60 is de naam Armenbestuur gemoderniseerd in Parochiële Caritas Instelling. Afgekort P.C.I. Maar alleen de naam is toen veranderd. Het werk, de bestuursleden en de financiën zijn allemaal hetzelfde gebleven.”

Het is helemaal onbetaald vrijwilligerswerk. Ondanks dat zijn vader vóór hem al zo’n 25 jaar penningmeester was, wist hij helemaal niets van het P.C.I. Er werd nooit over gesproken, want het betreft allemaal vertrouwelijke zaken. Horen, zien en zwijgen.
Jac had zich dus ook helemaal niet voorbereid op deze functie, want hij wist dat het heel veel tijd zou gaan kosten. En dat in een periode dat hij bezig was een eigen zaak op te bouwen: de groothandel Scheria. Toen zijn vader ziek werd, hielp Jac hem de financiën te verzorgen en de begroting te maken. Daarbij kreeg hij veel steun van de toenmalige secretaris mevrouw Van der Meer Janson. Toen er na ongeveer een jaar nog geen nieuwe penningmeester was gevonden, heeft hij het vele werk van zijn vader waargenomen. En daarna werd Jac onverwacht benoemd door de bisschop tot de nieuwe penningmeester. Hierbij kwam zijn kennis als lid van het Nederlands Katholiek Ondernemers Verbond natuurlijk flink van pas.

Andere personen in het P.C.I van toen waren Arie van Wijk, Aad Luiten, Dorus van Boheemen, Wim Meester en de al genoemde mevrouw Van der Meer. Die laatste heeft ook 25 jaar deel uitgemaakt van het bestuur. De vader van Jac. is korte tijd later overleden zonder dat er gelegenheid was om hem te bedanken voor zijn vele werk. Wat wel jammer werd gevonden.

Een van de mooiste resultaten uit zijn vaders tijd vindt Jac wel de mede oprichting van Horst en Vliet, nu Florence. P.C.I. Stompwijk droeg toen ook bij aan het oprichtingskapitaal.

Jac wil nog graag zijn medebestuurders zeer hartelijk bedanken voor de prettige en constructieve samenwerking. Het kontact tussen de bestuursleden en ook de pastoor was altijd supergoed. Ook heeft hij het volste vertrouwen in de nieuwe leden Kees Jansen en Jan Hendriks die nu samen met Leo van den Brink en Aad van Boheemen het bestuur gaan vormen. Wie hij zeker niet wil vergeten te bedanken, is Len, zijn vrouw, die hem altijd heeft geholpen en bijgestaan. Anders had hij dit allemaal niet zo lang vol kunnen houden.

Om Sjaak Jansen te spreken ga ik naar Zoeterwoude, waar hij sinds kort woont. Nog een beetje in de verhuisdrukte weet hij toch wel een uurtje vrij te maken. Ook Sjaak is van mening dat er te weinig mensen weten van het bestaan van de P.C.I. en haar taken. Door het terugtreden van de overheid vallen mensen soms tussen wal en schip. Het P.C.I. kan die mensen ondersteunen. Al moet je die mogelijkheden ook niet overschatten.
Mensen moeten eerst bij de gemeente aankloppen voor de gewone en de bijzondere bijstand en het Sociaal Fonds.

Het P.C.I. is in het verleden via schenkingen in het bezit gekomen van grond die wordt verpacht. De opbrengsten worden gebruikt voor hulp. Zoals altijd zit er ook veel werk vast aan het bezit van land. Ook veel juridische zaken, waarbij Sjaak door zijn baan als hoogleraar belastingrecht een flinke inbreng heeft in het bestuur. Het uitzoeken van pachtwetten is onder andere zijn taak. Ook het bisdom houdt een stevige vinger in de pap met een eigen vastgoedbeheerder. Er moet altijd toestemming worden gevraagd voor verkoop en dergelijke. Overigens is het P.C.I. zeer tevreden over zijn pachters, aldus Sjaak.
Zestien jaar geleden werd hij de opvolger van mevr. Van der Meer Janson. De zittingstermijn is eigenlijk acht jaar. Met toestemming is dit 16 jaar geworden, maar nu is de rek er echt uit. Hij wordt opgevolgd door zijn broer Kees Jansen. Goede bestuurskwaliteiten vindt hij een brede visie op de wereld, belangstelling voor je omgeving en affiniteit met grond en onroerend goed. Als je dan ook nog zoals Sjaak geboren en getogen bent in Stompwijk maakt dat het werk in het P.C. I. een stuk gemakkelijker.

Sjaak heeft er veel voldoening in gevonden om mensen op het goede spoor te kunnen zetten.
Structureel helpen valt niet altijd mee. Mensen moeten zelf ook een oplossing willen vinden om uit de problemen te komen. De P.C.I. ondersteunt ook initiatieven van Stompwijkers op andere plaatsen. Zoals bijvoorbeeld Mi Amigos en een klasgenoot van Pastoor van der Plas die in Brazilië werkzaam is onder de armsten daar.

Ook Sjaak heeft de vergaderingen altijd als buitengewoon gezellig en aangenaam ervaren. Het is een echte vriendenclub geworden waar iedereen zijn eigen inbreng heeft. Hij heeft nog een groot aantal andere nevenfuncties waardoor hij het besturen voorlopig nog niet echt gaat missen.

Om Leo Luiten te spreken, maken we een afspraak in het kantoortje naast de garage. Voor hem hoeft al die belangstelling niet zo nodig. Hij heeft diepe bewondering voor het werk van Jac gedurende zo’n lange tijd.
Jac liep ook alle vergaderingen af in Leidschendam, Den Haag enzovoorts. Zoals naar de Raad van Kerken, Sociaal Fonds, Grondzaken en Bisdom zaken. Dat moet in de toekomst door de medebestuurders ingevuld gaan worden. Leo zat al in het Kerkbestuur als waarnemend voorzitter toen Wim Meester overleed. Door hem op te volgen, heeft hij toen nog een tijdje in beide besturen gezeten. Oftewel 13 jaar in het Kerkbestuur en 14 jaar in het P.C.I. bestuur. Officieel vergaderden ze zo’n vier of vijf keer per jaar. Maar tussendoor werd er ook vaak overlegd na de zondagse viering in de kerk. Dat gebeurde gewoon op de laatste bank samen met Aad van Boheemen en Jac van Santen. Soms ook nog met de voorzitter van het Kerkbestuur, Kees Bergen. En om het plaatje compleet te krijgen, was er altijd nog de mogelijkheid om in de pastorie pastoor Van der Plas even zijn mening te vragen. Heel spontaan allemaal. Het tekent de band tussen de leden.

Ook Leo roemt de gezellige groep waardoor ze het zo’n tijd met elkaar hebben uitgehouden.
Je leert mensen waar je oppervlakkig tegenaan kijkt op een fijne manier kennen en waarderen, aldus Leo. Er werd constructief vergaderd, hoewel tussendoor ook de gezamenlijke interesses zoals voor de harddraverij nog wel eens ter sprake kwamen. Dat moet ook kunnen.
Leo is nog volop in het bedrijf bezig en hoeft even niks in het bestuurswerk. Na zoveel jaar is het even welletjes. Hoewel, als de nieuwe leden wat ondersteuning nodig hebben, mogen ze gerust nog eens bij hem aankloppen. Dat geluid horen we ook bij Jac van Santen en Sjaak Jansen.

Als er een ding opvalt is het wel dat alle drie het besturen met de paplepel hebben ingegoten gekregen. Ook de vaders van Leo Luiten en Sjaak Jansen hebben gedurende vele jaren in sport en verenigingsbesturen hun steentje bijgedragen.
Dus we kunnen wel zeggen dat een stelletje rasbestuurders het P.C.I.verlaat maar met een zekere weemoed. Een goede herinnering achterlatend.

Agnes van Boheemen Vollebregt