Wij kozen vijf jaar geleden voor laminaat in de kamer omdat we kinderen hadden. Dat was makkelijk als er weer een glas limonade omgevallen was of wanneer er eentje moest spugen. Groot nadeel was dat stoeien echt met beleid moest want anders zouden er gewonden vallen en daarvoor is stoeien met je kinderen niet uitgevonden. Ik heb daarom dan ook te weinig gestoeid met mijn kinderen en dat vind ik een gebrek aan hun opvoeding, een gebrek in mijn opvoedingspogingen. Dat klinkt zwaar maar dat is het ook. Stoeien is goed voor de band met je kinderen. Let wel, ik heb heus wel gestoeid met ze maar meestal liep dat met een sisser af vanwege schade aan de vloer..euh..schade aan het kind of mijzelf. Voorafgaande aan zo’n stoeipartij is het gebruikelijk om je spierballen te tonen. Uiterlijk vertoon. En dat gaat het best door je bovenlijf te ontbloten en dan je spieren te laten zien, uiteraard ook weer met veel verbaal vertoon. Dan zie ik dus drie springende en schreeuwende ribbenkastjes voor me die eigenlijk niets anders willen dan mij op mijn rug krijgen. Ribbenkastjes? Het zijn net spijkers. Onlangs moest Sil naar een Orthopeed voor een check en die dokter vond het knaapje nogal mager…Het is ook nooit goed! We hebben deze informatie thuis niet geventileerd want dan weet ik zeker dat Youri en Sven direct een bezoek willen brengen aan een of andere hamburgerketen.
Tien tellen…Als je tien tellen op je rug blijft liggen heb je verloren. Dat waren de stoeiregels.
Maar sinds kort kan het weer. We hebben een hoogpolig kleed neergelegd en sindsdien zien we de jongens niet meer op de bank zitten maar op het kleed liggen. Op zich komt dat goed uit want wij verwachten binnenkort een nieuw bankstel. Een splinter nieuw bankstel dus dit keer geen krijgertje. We houden nu al ons hart vast want de jongens zijn een nieuw bankstel niet gewend. Al jaren is springen en buitelen op de bank hen gewoon. Als we ergens op visite gaan moeten we altijd van tevoren tegen ze zeggen dat ze níet op de bank mogen springen. Ik ben ook van plan om een groot bord voor de nieuwe bank te zetten met daarop de nieuwe regels: Niet springen! Niet kwijlen! Niet eten! Niet met je schoenen aan! Niet hangen! Die niet kwijlen regel is verzonnen door mijn vrouw en is voornamelijk voor mij bedoeld, want ook ik maak nog wel eens gebruik van de bank….
Ze hebben duidelijk die warmte gemist en nu zijn ze die tijd aan het inhalen. Maar ook met stoeien. De tafel gaat dan aan de kant en Pa moet er aan geloven. Maar niet met tegenzin want het is nu veel leuker: ik kan ze alle kanten opgooien zonder gevaar op letsels. En zij mij. Daardoor wordt het spel nu ook wat feller gespeeld en dan gaat er natuurlijk ook wat mis. Zoals afgelopen vrijdag. Youri maakte ineens een beweging waardoor zijn arm vol op mijn neus kwam…Daar zakte ik voorover, sloeg de handen voor mijn ogen en Youri schreeuwde naar zijn moeder moord en brand want hij wist dat er iets misgegaan was. Dat voelde hij natuurlijk ook aan zijn arm. Maar moeder’s bleef gewoon zitten waar ze zat….Gelukkig mijn kinderen niet, nou ja, op Sil na dan want die sprong nog even op mijn rug, met zijn knieën vol in mijn nieren.
Maar ach, dat is de leeftijd. Toen ik mijn neus snoot en mijn zakdoek rood kleurde kreeg ik dan toch eindelijk ook de aandacht van mijn vrouw. Het zal tijd worden, zeg! Helaas was het niet de aandacht die ik verwacht had want ze begon hard te lachen…Is er eigenlijk een Vaderstelefoon? De jongens waren rustig geworden na het zien van het bloed en ze zetten de meubels weer terug. Opmerkelijk rustig…Maar ik zag aan hun ogen dat ze hadden genoten en wist één ding zeker: morgen wéér!
Arjen Veldhuizen