Ruim een jaar geleden heb ik bij mijn schoonmoeder een computer op het internet aangesloten, met zo’n in bel abonnementje. Zij wilde het wel eens proberen en ik vind het leuk om de boel dan aan de praat te krijgen. Ondertussen kun je wel zeggen dat ik haar systeembeheerder ben want als er wat is (“Ik krijg steeds een venster te zien die ik nog nooit eerder gezien heb..”) scheur ik met mijn scootertje weer even langs, geniet van een bakkie en ga vervolgens aan het werk. Nu breidt mijn ‘klantenkring’ zich steeds meer uit naar familieleden van mijn vrouw en mijn eigen vader help ik via de telefoon of tijdens onze vakantie als we bij hen mogen logeren. Voorheen schakelde ik altijd een Stompwijkse vriend in maar door goed op te letten kreeg ik steeds meer zelf voor elkaar. En daarnaast vraag ik de oren van het hoofd aan de systeembeheerders op het werk of collega’s die er wel kijk op hebben. Maar goed, dat in bellen zou volgens de provider verdwijnen dus heb ik met mijn schoonmoeder een ADSL abonnement uitgezocht en vorige week moest dat dan geïnstalleerd worden (“Nee hoor, we hoeven geen monteur. Dit kunnen we zelf…”). Ik had een leuk computertje gescoord die tig keer sneller was dan wat ze had en deze thuis voorzien van diverse hardware, programma’s, muziek en foto’s. Daar was mijn vrouw niet zo blij mee want door het hele huis lagen de onderdelen maar ach, het was voor de goede zaak. Mijn ‘ervaring’ hield er rekening mee dat het installeren van de internetverbinding niet in één keer zou lukken dus op voorhand had ik hiervoor al wat avondjes ingepland en mijn opdrachtgeefster had extra koffie en bier ingekocht. Afijn, ik ging aan de slag. Ik besloot dit keer goed te lezen want vaak is dat al het halve werk. Stap voor stap plugde ik kabels, checkte telefoondraden en liep de boel vervolgens nóg eens na. Na een uurtje moest alles goed zitten en toen kwam het moment suprême: het werkte! Als een Romario die net gescoord had rende ik vervolgens door het huis waarop mijn schoonmoeder mij geschrokken aankeek en ik me daardoor weer hervond: “Ach, het was een piece of cake..” De klus was geklaard! Doch tijdens de werkzaamheden vond ik alweer een nieuwe klus. De stroombekabeling in huis liet te wensen over dus ik gaf aan dat ook aan te willen pakken. Dan moest ik wel onder de vloer maar daar lig ik niet wakker van. Zondag was het dan zo ver. En na een uurtje voorbereiden kroop ik het kruipluik in……en zat vast! Het kruipluik was gekrompen! Of was ik te dik geworden…. Daar zat ik dan met mijn goed gedrag. Met het schaamrood op de kaken wurmde ik me tenslotte weer uit het gat, geholpen door een schoonmoeder die smoorde van het lachen. De plannen moesten herzien worden. Maar gelukkig heb ik kinderen dus ik bellen met het thuisfront: “Stuur effe een kind want die moet dan even onder de vloer.” Dat vonden alle drie de mannen wel spannend en binnen de kortste keren zaten wij in een ruzie wie er onder de vloer zou gaan. Het werd uiteindelijk de oudste en tien minuten later waren de kabels getrokken en werd zoonlief buiten door zijn moeder en oma even flink uitgeklopt. Daarna werd alles weer teruggezet, restjes kabel werden weggegooid en stekkers werden weer in stopcontacten gestoken. Ik hoefde alleen nog maar even een stekker te checken of er stroom op stond…..een kleinigheidje voor deze handige Harry.
Ja, beste lezer, ik kwam inderdaad onder stroom te staan! Mijn kinderen waren getuige en schrokken zó dat ze er stil van werden. Dit laatste moet ik onthouden… Maar waar gewerkt wordt vallen spaanders en ik kon al na een uur of vier mijn arm weer bewegen. Maar alle draden waren netjes weggewerkt en schoonmama was in haar nopjes. Soms sta ik versteld van mezelf.
Arjen Veldhuizen