Huiswerk is volgens mij één van de oorzaken dat ouders en kinderen op een gegeven moment uit elkaar gaan groeien. Dat klinkt eigenlijk te lief, het moet zijn: Huiswerk is de oorzaak van zeer regelmatig terugkerende veldslagen in het gezin tussen ouders en kind(eren). Er wordt nog nét niet met scherp geschoten…Kind begrijpt ouders niet en ouders begrijpen hun kind niet meer. Onze oudste zit in die fase: huiswerk meekrijgen maar geen zin hebben om het te maken of te leren. Zijn moeder is degene die hem dan stimuleert om aan het werk te beginnen. Dat is de eerste ‘wij gaan op een normale manier met elkaar om’ poging die op voorhand al verdoemd is te mislukken want er is hier een beginnende puber in het spel. In de praktijk komt het er gewoon op neer dat je hem achter de vodden aan moet zitten want anders gebeurt er helemaal niets, nakko, niénte. Meestal blijf ik dan een beetje aan de zijlijn staan en bemoei me er niet mee want ik heb geen zin om op de bank te slapen. Want meestal ontaard de ruzie in ruzie tussen de ouders omdat deze effe niet dezelfde weg bewandelen en dan ga je voor schut. “Als je nu niet gaat leren dan…euh…danneuh…dan halen we je computer weg!” “En je TV!” voeg ik er dan aan toe en daar ga ik dan de mist in. Ik behoor dan achter mijn vrouw te staan maar wil haar puur overtreffen zodat ze nog meer van mij houden gaat. Noem dat gewoon haantjesgedrag, ik beken! Ook de rest van de familie wordt dan, onbewust, betrokken bij deze confrontaties en Sven speelt dan altijd met zijn neusbeentje want die vult met gemak de spaarzame stiltes in met opmerkingen waar je bijna van overkookt: “Mag ik dan die computer én TV hebben?” Youri reageerde op onze straf met een overduidelijke onverschillige ‘Nou en!’ en op zo’n moment voel je het opkomen, een uitbarsting van woede die begint bij je grote teen en bij je oren naar buiten komt waar de Vesuvius jaloers op zou zijn. Het beste is dan om het slagveld even de rug toe te keren. Ik kruip dan even achter de computer of ga met mijn brommer scheuren. Mijn echtgenote kan dat niet. Zij blijft ermee rondlopen en zucht de ene zucht met de andere weg. Steeds weer opnieuw probeert ze dan toch door te dringen bij de puber zodat er toch nog wat geleerd wordt. Lullen als Brugman om hem er maar van te overtuigen dat het allemaal voor later is. Onbegonnen werk als het mij vraagt want ik weet hoe ik zelf was als 13 jarige: een griezel, een etterbak der eerste klasse. Huiswerk was een vloek en mij was ooit geleerd niet te vloeken. Dus dan ging de tas met een zwiep een hoek van het huis in waarna er lekker buiten gevoetbald kon worden. Ware het niet dat ook ik een moeder had (heb). Want daar kwam ik niet zo gauw langs, die wist mijn streken wel te ontrafelen. Dan lokte ze mij met een boterham met pindakaas naar binnen en pakte me dan bij mijn lurven: “Laat je agenda zien!” en vervolgens maakten we afspraken hoe en wanneer ik ermee beginnen zou. Wanneer ik dan die afspraken niet na kwam dan was er een grens overschreden en wist ik wat mij te wachten stond: de confrontatie met mijn vader. En dan heb ik het niet over de softe aanpak…. Ach ja, wie is daar niet groot mee geworden! Menigeen van mijn generatie weet waar ik het over heb. Maar onlangs die confrontaties bleef je toch koppig en accepteerde je de consequenties. En als ik dan kijk hoe nu onze oudste op ons reageert zie ik eigenlijk weinig verschil met toen. Het zal er wel bij horen….
Arjen Veldhuizen
