Twee weken geleden stond er een aankondiging van de komst van schrijfster Marjan van den Berg in de Dorpsketting. Ik volg haar columns en vervolgverhaal ‘Sanne’ in de Margriet op de voet, zodat ik vrijdagavond ineens in haar klas zat in de bibliotheek in Voorburg. Vlak voor vertrek lees ik die Dorpsketting nog even door en merk dat ik mijn huiswerk niet gemaakt heb. Ieder lid van de bibliotheek heeft het boek ´De gelukkige klas´ meegekregen van Theo Thijssen en dat boek staat vanavond centraal. Ik heb het nu, maar ook vroeger niet gelezen. Het ligt naast mijn bed te wachten op het tijdstip dat ik niet meer over leesvoer beschik en dan uit nood dat boekje zal pakken. Ik moet voor een boek in de stemming zijn en mij eigen boek was veel aantrekkelijker.

Ik neem vooraan plaats in de klas, de bieb is ingericht met een ouderwets houten schoolbank, hierop het inktpotje en de pennen ernaast. Het roze doekje om je pen af te vegen ontbreekt, maar door het te benoemen komt de herinnering boven aan dat zachte viltachtig materiaal, waar de kroontjespen aan afgeveegd kon worden, soms bleef er dan wat stof aanhangen en had je gelijk een dikke mop op je papier . Oude platen hangen aan het plafond om de oppervlakte en inhoud te kunnen berekenen. De klas is gevuld met voornamelijk vrouwen en slechts drie heren.

Voor de klas staat Marjan, ze geeft Nederlands aan het V.M.B.O. onderwijs in Amsterdam en over die ´hobby ´van haar schrijft ze wekelijks vol humor haar ervaringen. De verschillen zijn niet eens zo groot in vergelijking met de leerlingen uit de Gelukkige klas van begin vorige eeuw. Ze wisselt citaten uit het boek af met haar ervaringen in het onderwijs en ze kan zo beeldend schrijven en vertellen dat je de leerling voor je ziet. Ze weet ons boeiend te onderhouden, wij krijgen geen tijd om in te dutten want we gaan aan de slag met het vouwen van vliegtuigjes en wij kijken welke het langst in de lucht blijft. Ze leert haar leerlingen spiekbriefjes te maken door de woorden op een reep papier te schrijven, ze vouwt het reepje in een trapje en per trede komt er een woord op dat geleerd moet worden. De reepjes worden steeds kleiner, naarmate de woorden eigen gemaakt zijn. Opnieuw beginnen en een nog kleiner briefje maken totdat er nog maar een paar woorden over zijn. Dat briefje stop je in je broekzak en de wetenschap alleen al dat daar het antwoord zit is al voldoende. De kans dat je het woord krijgt is klein en als je de vraag toch krijgt weet je het briefje voor je te projecteren. Een andere manier is opschrijven en in je linkerzak te doen. Als je het eigen gemaakt heb, mag het naar je rechterzak, totdat de stof eigen gemaakt is en je rechterzak leeg is en je linker vol. Moet ik toch eens uitproberen of dit ook met het leren van kerstliedjes gaat. Tot slot mogen we haar vragen stellen en zo hoor ik dat ze ver voor uit werkt en de betreffende leerling en ouders voor plaatsing het stukje laat lezen. De schoolverhalen gaan zelfs een jaar terug, met Sanne werkt ze 10 weken vooruit. Sanne reageert zoals zij zelf zou reageren, heftige tijden in het leven van Sanne, zijn heftige verhalen van haarzelf dat maakt het levensecht. Een andere tip is dat ze altijd voor luistervink speelt in de supermarkt of openbaar vervoer. Ze achteloos mogelijk doet ze haar ideeën op. Ik heb mijn lesje geleerd vanavond en het boek zal niet te lang ongelezen blijven.

Petra Oliehoek van Es