Terwijl de PinkPop muziek door ons huis dendert, geniet ik nog na van een weekendje sporten en lekker eten en drinken. Dat klinkt lekker modern en ’t hoort helemaal bij de huidige tijdsgeest. Een tijdsgeest dat alles moet kloppen. Moet ja. Anders hoor je er niet meer bij in deze maatschappij. Althans, dat beweren de mensen die er weer vreselijk veel geld aan verdienen. We liften onze rimpels weg, spuiten onze lippen lekker vol, kleuren onze grijze haren, spinnen in de sportschool er een onsje af en drinken vervolgens er weer anderhalf ons aan, zuigen tussendoor nog even wat overtollig vet weg en zandstralen de tanden weer wit zodat we er weer even toppie bij kunnen lopen. Alles kan en nee is niet te koop. Daar kwam ik van de week weer eens achter toen ik met Sven naar onze beugelleverancier van de familie, de Orthodontist, moest. Op advies van de tandarts natuurlijk want je gaat niet voor de lol een aanslag plegen op je polis. Sven kreeg na wat gegluur met spiegeltjes in zijn mond te horen dat hij over een jaartje maar eens terug moest komen en net toen we op zouden stappen begon de Ortho over dat lekkere smoeltje van mij, althans, wat d’r in zit. Nadat ik gezegd had dat ze het smoel van mij hebben meegekregen bij de ‘productie’: “Daar kan wat aan gedaan worden, hoor…Het is een kwestie van wat kiezen trekken, beugeltje plaatsen en dan staat de boel vanzelf weer recht..” Hé, zag ik nu zijn pupillen veranderen in eurotekens? Toch niet, de man bedoelde het natuurlijk goed maar er doemden wel beelden in mij op van mijzelf met een beugel, voorzien van stukjes karbonade achter een van de slotjes, en over het geheel de restjes gehakte spinazie die niet mijn slokdarm wisten te bereiken…Gelukkig herstelde ik op tijd en beantwoordde ik de metaalarbeider beleefd: “Euh..nee hoor, ik wacht wel tot ik in de midlifecrisis zit…als ik het dan nog kan betalen want er staat ook nog een motor op mijn verlanglijstje..”
Een weekendje sporten dus. Maar als je in dit geval even doorvraagt dan komt er toch een tegenvallende aap uit de mouw. Want het sporten was alleen maar kijken naar het laatste voetbaltoernooitje van Sven en een honkbalwedstrijd van zwager lief. Zij deden dus het werk en ik hoefde alleen maar toe te kijken, wat aanwijzingen te geven en in de handen te klappen. Best vermoeiend, hoor. Eten en drinken doen we natuurlijk elke dag wel maar in dit geval was het hoogtepunt toch wel een barbecue, bij de coach van Sven’s team ter afsluiting van een mooi en gezellig voetbalseizoen. Een spontane barbecue die binnen een week en na veel emailtjes over en weer geregeld was. In plaats van een bloemetje had ik de onvermijdelijke aardappelsalade gemaakt en om het op te leuken nog een tomatensalade, pasta salade vegetarisch en pasta salade met tonijn…alles rijkelijk voorzien van verse knoflook en olijfolie. Heerlijk hoor, koken. En dat vonden de kinderen van Groep 8, Youri z’n groep, ook toen ik daar van de week kookles mocht geven. We hebben heerlijk geknoeid met gnocci’s, tomaten, Mozarellakaas, verse basilicum en knoflook. Ik voelde me net Pierre Wind toen een van de kinderen iets vond ‘stinken’ want die heb ik, druk gebarend met handen en voeten, geprobeerd de liefde voor het product bij te brengen.
Ze keek bedenkelijk maar hoorde mij toch beleefd aan. Toen ze later haar maaltje met smaak zat op te eten, wist ik dat er weer een zieltje gewonnen was. Tijdens de barbecue hoefde ik geen zieltjes te winnen want iedereen vond het gewoon lekker. En toen we even later ook nog even begeleid werden door Meatloaf, Earth, Wind and Fire, Santana en The Stones kon mijn weekend niet meer stuk: ik kreeg er waarachtig een Stompwijks Kermisgevoel van!
Arjen Veldhuizen
