De kermis in Stompwijk was voor mij tevens het begin van de vakantie. Zodoende kon ik optimaal genieten van deze dagen zonder de druk te voelen van een wekker die mij uit eventuele ontstane coma’s moest wakker maken waardoor een eventuele spijker in het hoofd wel heel hard zou aankomen. Eventueel zeg ik, want de waarheid was een stuk milder omdat ik mezelf niet klem gezopen heb, heb de kerk in het midden gelaten zeg maar. Zo kon ik alles goed verwerken, liep ik de plank over de sloot niet mis (hoe kon ik die missen!) en kon ik de volgende dag nog redelijk functioneren. Daarbij kwam ook nog het ontnuchterende fietstochtje over de Stompwijkseweg (ik kan alle oneffenheden en kuilen van deze weg precies voor u uittekenen..) die ik met mijn drinkmaat elke nacht/ochtend aanving. Meestal onder het genot van een regenbui dus het gebral wat wij voortbrachten werd gauw in de kiem gesmoord, verdronk letterlijk in de regen. De vakantie begon dus kalm. Heel kalm. Er hoefden namelijk geen koffers ingepakt te worden vanwege het simpele feit dat we niet op vakantie gingen. Want dat kon Bruin niet meer trekken dus dan kies je voor gewoon lekker thuisblijven, in je eigen huis, keuken en bed. Het werd wel een ‘ontdek je omgeving’ vakantie. Daar kwamen we namelijk achter toen we van het Meyendaalse strand naar Scheveningen fietsten. Toen we Scheveningen binnen reden hoorden we allemaal Oooo’s en Aaaaaa’s van de kinderen….met superlatieven waar geen einde aankwam, zoals bijvoorbeeld ‘het lijkt Amerika wel’ of ‘het lijkt Rusland wel (Kurhaus)’… Mijn schuld, ik wil namelijk nooit naar Scheveningen. Ik heb geen zin om uren in de file te staan voor één uurtje strand en 4 euro voor een biertje in zo’n houten strandtent…En daarbij nog het gegeven dat je over de hoofden kan lopen. Maar met de fiets was het goed te doen, zelfs de jongens hoorde ik nagenoeg niet klagen dat ze zover moesten fietsen en zodoende werd het een aangenaam uitje. Met hun monden open van verbazing paradeerden wij over de boulevard, hielden zo nu en dan even een korte stop voor een ijsje of optreden van een entertainer en genoten van het uitzicht op de Pier, waaronder duizenden badgasten lagen te zonnen. Erg leuk allemaal, vooral het feit dat de jongens het fietsen goed afging, dus toen we hoorden dat er een fruit en groentecorso, varend, in het Westland te bewonderen was, was ik niet meer te stuitten en moesten we daar ook heen. En, toegegeven, ook dat was erg mooi en indrukwekkend. Heerlijk aan de waterkant genietend van prachtige creaties en vrolijke mensen aan boord. Met een fietstas vol met lekkernijen om zo de uurtjes nóg aangenamer door te komen. Ik had ook bedacht om maar weer eens te gaan vissen, te karperen om precies te zijn want ik had dat beest nog steeds niet gevangen. Om de jongens ook het plezier van vissen mee te geven kochten we drie hengels. Met molentjes want die zagen er natuurlijk veel spannender uit. Dat heb ik geweten! Telkens kon ik weer een lijn uit de knoop halen en kwam ik zelf helemaal niet meer aan vissen toe. En de karper lachte zich een ongeluk…Maar zondag, toen de jongens geen zin hadden om te vissen, nam ik mijn kans waar. En ja, hoor, ineens ging de dobber als een speer de diepte in en sloeg ik aan: beet! Dé karper! Ik liet de lijn slippen en ondertussen haalde ik de lijn net iets sneller in. Ik schreeuwde naar de jongens om het schepnet want de het slachtoffer moest nog wel even over het muurtje getild worden, een goeie twee en ‘n halve meter hoog.
Youri wist de buurman erbij te roepen en enkele minuten later lag meneer karper op het droge en kreeg ik alle lof toegemeten. Vervolgens werd de onvermijdelijke foto gemaakt en konden we het mooie beest weer terugleggen in het water. De rest van de dag liep ik rond met een euforisch gevoel, bleef ook staan vissen toen de ene wolkbreuk na de andere op mijn paraplu viel, want ik wilde er persé nog een uit halen. Die nog groter was. Helaas, mijn geluk hield op en het bleef bij die ene. Maar mooi was die wel!!!
Arjen Veldhuizen