Er is volop activiteit in mijn huis. Toen ik van de week op het nieuws zag dat ons land onder zal lopen als we de boel niet ophogen, stelde ik direct een plan op, een Deltaplan, voor onze tuin. Een verstandige zet want wij wonen aan het water (lees: sloot..waar o.a. karpers in zwemmen). Terwijl ik de tegels aan het stapelen was, speelde Oranje een oefeninterland tegen Australië. Met Van Bommel weer in de gelederen. Daar krijg ik nou natte voeten van. Omdat zijn schoonvader toevallig de Bondscoach is. Ik was het helemaal eens met Marco toen deze Van Bommel naar huis stuurde. Was het toeval dat Van Bommel ineens psychische hulp ging zoeken omdat hij zichzelf niet in de hand heeft tijdens een wedstrijd? Australië won met 1 2. Noodgedwongen moest ik stoppen met mijn werkzaamheden want het werd donker. Ja, de dagen worden alweer korter en om eerlijk te zijn maakt me dat knap chagrijnig. En zoals elk jaar liggen de pepernoten alweer in de winkel, trekt de speculaas alweer mijn aandacht maar echt trek heb ik er nog niet in. Zondag was ook weer zo’n dag dat je beter in je bed kon blijven liggen: regen was het voornaamste wat ik zag. Daarom besloot ik mijn Deltaplan uit te breiden en tot mijn vrouw’s grote vreugde dook ik de trapkast in om daar het laminaat door te trekken. Zes jaar geleden heeft mijn vader de woonkamer, keuken en gang voorzien van laminaat maar de trapkast zou ik zelf doen. Om eerlijk te zijn was dit geen spontane ingeving maar een noodgedwongen. De kast moest namelijk leeg want maandag zou er een timmerman komen die de trap kraakvrij zou gaan maken. Onze keuken dient nu als opslag van onze opslag en dat was wel even wennen want ik ben die dag wel ’n keer of tien voor niks de kast ingelopen om even wat te pakken…Maar het laminaat ligt er in dus mocht het water stijgen dan hebben we daar tenminste droge voeten! En mijn vrouw was er erg blij mee dus ik zag de zon even schijnen tussen de regenbuien door. Snel dan maar even de hond uitlaten want ook die houdt niet van natte voeten. Ze weigerde de dijk op te gaan, vindt ze te drassig en dan gaat ze altijd heel nichterig doen. Daar kan ik dan echt boos over worden en vervloek ik de dag dat we haar in huis haalden, inmiddels alweer acht jaar geleden. Het punt is namelijk dat het op de dijk ‘vrij schijten’ is maar zodra ze het op straat of stoep doet dan moet je het opruimen. Dan moet je een zakje om je hand doen en daarna kan je ‘het cadeautje’ zó oprapen, zonder dat je handen vies worden. Allemaal terecht hoor, maar ik blijf het een gênant tafereel vinden om stront van de grond te rapen. Eenmaal óp de dijk besloot ik deze eens grondig te inspecteren want stel je voor dat er muskusratten de vrije hand hebben of dat hij te laag is. Want dan heeft mijn Deltaplan weinig zin. Gelukkig zag het er allemaal goed uit en de hond was uitgedraaid. Enthousiast belde ik mijn broer op en vertelde hem van mijn plannen waarop hij zei: “Mijn ouders huis moet misschien wijken voor het wassende water.” Dat doet hij nou altijd, dan heeft hij het over zijn ouders terwijl het ook mijn ouders zijn. Ik corrigeer dat dan ook direct door tegen hem te zeggen dat het toch ook mijn ouders zijn. “En ik ben al 44 jaar je broertje, sukkel!” Maar hij heeft wel gelijk wat betreft het zwaard van Damocles wat boven hun hoofd hangt. Er bestaat namelijk een plan om de dijken op Terschelling, mijn ouders woonplaats, te verbreden dan wel te verhogen. In de praktijk betekent dit dat er zo’n vijfentwintig huizen moeten wijken. Kunnen ze dan niet gewoon de dijk verbreden door een stukje Waddenzee in te gaan? Nee, want daar leven allerlei diertjes en plantjes en die zijn natuurlijk veel belangrijker dan de huisvesting van de mens… En weer slaat de beschaving te ver door. Gelukkig zijn het nog maar plannen, is er wel rook maar nog geen vuur, en zal het nog jaren duren voordat er concreet aan begonnen zal worden. Maar het zet je allemaal wel aan het denken. Dus verklaar mij maar voor gek met mijn Deltaplan voor thuisklussers (gesponsord door de Gamma), maar onderschat het water niet. We zullen onze leefgewoonten aan moeten passen, iets minder bepaalde zaken vanzelfsprekend vinden zoals voor elke scheet de auto pakken.
Ik ben daar al mee begonnen door met de fiets naar mijn werk te gaan, 12 kilometer de pedalen aandrijven door eigen kracht. Mijn vrouw begint al te fluiten naar mijn kuiten en mijn longinhoud wordt steeds groter waardoor ik ook weer mijn kinderen kan bijhouden. En de frisse lucht (in de Randstad!) die ik binnenkrijg zet ik weer om in slimme plannetjes om mijn huis droog te houden. Kortom, het mes snijdt aan twee kanten. Rest mij alleen nog te sparen voor een fietsbroek met zeem, een triatlonstuur, een regenpak en overzethoesjes voor de schoenen. Die overzethoesjes zijn heel belangrijk want anders krijg je…juist, tóch natte voeten!
Arjén Veldhuizen