Afgelopen dinsdag 14 oktober vierde ik m’n zeventigste verjaardag. Voor mijn gevoel zou het een rustige verjaardag worden en voor ’n klein gedeelte van de dag kreeg ik daar gelijk in. ‘s morgens een klein koppeltje, je had lekker de tijd om met ’n ieder te kletsen, wat ‘s avonds meestal niet lukt. In de middag was het rustig. Maar ‘s avonds zat de kamer tjokvol. Om half tien ging de bel. Wel raar, want iedereen die bij ons komt gaat achterom. Het is een vreemde zeker die…’’ Pa, doe jij even open, het zal wel voor jou zijn”, zei Maarten. Ik doe de deur open en daar begon een dame en vier mannen “Lang zal hij leven” te zingen. Ja, ik kreeg bezoek van de Hekking B Band. Ze hadden gehoord dat ik die dag zeventig jaar werd en omdat ik bijna altijd naar hun optredens ga, kwamen ze mij die avond als trouwste fan, ’n aubade brengen. Niet buiten, wat voor een aubade gebruikelijk is, maar binnen. Hoe moet dat nu, dacht ik, met zo’n volle bak? Maar ’n aantal, die in het complot zaten, werden actief. Er werd met stoelen en van alles gesleept en in ’n mum van tijd zat de band half in de kamer en gang op hun plek. Eerst nog even proosten en…. de band begon te spelen, met Sandra (zang), Aad (gitaar en zang), Henk (gitaar), Marcel (bas) en Jan (drum).
Men zong en speelde nog een nummer met door hun zelf geschreven tekst wat op mij betrekking had. Prachtig vond ik het.
Laurie, ons kleinkind dat die avond bij ons boven sliep, kwam naar beneden en zei: ”opa, wat is het toch ’n herrie hier”. Ze mocht er ook even bij blijven, en als je dat gezichtje zag, prachtig. Dat vergeet ze nooit meer, trouwens ik ook niet. Het was ’n mooie avond.
Sandra, Aad, Henk, Jan. en Marcel: heel erg bedankt…en Maarten jij natuurlijk ook.
Theo v.d. Meer.