is de eerste reactie van zoon Hans van der Arend, hij lacht breeduit. Toch was zijn moeder vaak van huis en bezig met het helpen van anderen. “Trouwens wat te denken van zijn vader, die heeft er ook wel een verdiend. Hij heeft 35 jaar in een auto gereden die hij eigenlijk helemaal niet wilde. Een vierdeurs met hoge instap, allemaal voor de ouderen. Een eigen keuze was er niet bij”. Hans en Dorien zijn supertrots op hun moeder.
Paula van der Arend–Warmerdam zelf is er nu, enige tijd na de huldiging, vrij laconiek onder. Gewoon doen, is meer haar motto. Ze heeft een behoorlijke staat van dienst; 35 jaar ouderen naar de soos brengen en later weer ophalen. Je houdt toch de hele middag vrij. Het afleggen van ziekenbezoeken, haar werk als wijkcontactpersoon en het koffie schenken in Mariënpark. Ze heeft meer de instelling van: als je doet wat je leuk vindt, hoef je nooit te werken.

De zaal zit vol met leden van de K.B.O., de voorzitter vraagt het woord en nodigt wethouder Beimers uit. Hij heeft niet voor niets zijn ambtsketting om, de burgemeester heeft verplichtingen elders. De heer Beimers neemt het woord en de zaal wordt steeds onrustiger en je ziet mensen smoezen over wie het nu gaat. Er komen familieleden de zaal in en in eerste instantie ging er bij Paula nog geen lichtje op. Toen haar zoon Hans zich vertoonde, die voor de gelegenheid uit Zuid Afrika was overgekomen, was het feest echt compleet. Slechts drie weken geleden was zij bij zijn gezin op bezoek en nu was hij er al weer. Alles was in het diepste geheim georganiseerd door Dorien. Het maakte de verrassing des te groter. Met Piet is de afspraak gemaakt dat hij de onderscheiding stiekem ‘s nachts wel een keer mag dragen.
Petra Oliehoek– van Es