In de top honderd van de meest populaire Nederlandse tradities staat pakjesavond op nummer één. Dat deed mij erg veel deugd, vooral het moment wanneer het bekend werd gemaakt, namelijk op de avond van Halloween. Toen ik bezig was die Halloween gangsters de straat uit te jagen…Ja, u mag het best weten, ik heb er helemaal niks mee! Halloween is een agressief feestje waar angst en hebzucht de basis van zijn. Dan komen ze aan je deur en schreeuwen ze je toe: ‘Trick or Treat!’ Zodra je dan weer een beetje bent bijgekomen van de schrik zijn ze alweer weg en mis je een greep uit het mandje snoep wat je nog beduusd in je natrillende handen houdt. En sinds de kredietcrisis is mijn aversie tegen Amerika alleen maar versterkt, daar komt over het algemeen alleen maar ellende vandaan. Nog een voorbeeld? Men heeft berekend dat de gemiddelde Nederlander in zijn leven twee keer de Aarde verbruikt en een Amerikaan maar liefst zes keer. Ja, wij zijn al aardig op weg om Amerika in te halen alleen zorgt mijn persoontje ervoor dat er wat vertraging in zit omdat ik er gewoon niet van gediend ben. Want onze maatschappij begint steeds meer te veramerikaniseren, kijk maar om je heen. We moeten nu ineens met z’n allen aan Halloween meedoen terwijl we toch Sint Maarten al hadden? Oké, dat is dan enkele dagen later maar je moet niet muggenziften. Nee, laten we lekker leven volgens Amerikaans voorbeeld. We kunnen lenen voor een vakantie terwijl we er vroeger gewoon voor spaarden, we halen een nieuwe vaatwasser en betalen die dan gewoon twee jaar later terwijl we vroeger zelf afwasten in ploegendiensten (bij ons thuis was dat om de beurt, m’n zus, m’n broer en dan ik) en we rijden met de auto naar de supermarkt voor de vergeten fles melk of vanillevla (of aardbeienvla, net waar je trek in hebt of net welk pak je mist in je koelkast, maar dit even terzijde) terwijl we dat vroeger gewoon op de fiets deden. En o ja, we moeten ook ineens in grotere auto’s rijden, benzineslurpende bakken met, en dat is echt om te lachen, vierwiel aangedreven wielen…en dat op onze wegen die te vergelijken zijn met biljartlakens (behalve de Stompwijkseweg dan..). Ach, natuurlijk, het is handig als we op wintersport gaan, in de bergen. De verleiding is groot en de drempel steeds lager…Dus van de week heb ik de Halloweners de straat uitgejaagd, gewoon gezegd dat ze niet welkom waren maar elf november des te meer. Dan mogen ze de bekende liedjes zingen terwijl ze bij geschenen worden door hun lantarentjes en dan zorg ik voor overheerlijk snoepgoed en desnoods een beker warme chocolademelk. Maar Sint Maarten zal wel weer oubollig zijn en de commercie kan er natuurlijk weer niet genoeg aan verdienen…Door mijn mening hierover ben ik heel goed bevriend geraakt met Sinterklaas. Zo goed bevriend zelfs dat ik Sint mag zeggen. Hij komt ook elk jaar op mijn werk langs en ik help dan altijd met het opbouwen van de locatie om de vele kinderen netjes te kunnen ontvangen. Ik ben een echte opbouw Piet zeg maar. Aan het einde van het feest bedankt hij me dan en krijg ik een enorme speculaaspop. De dagen erna kruip ik letterlijk met m’n neus in het rijmwoordenboek en maak het ene na het andere rijm en kijk trouw elke avond naar het Sinterklaasjournaal, met Dieuwertje natuurlijk. Dan begint dat heerlijke gevoel, het gevoel dat het heerlijke avondje zal komen. Dus Halloweners, staakt uw wild geraas en geniet weer van de maan die door de bomen schijnt. Want wie een ander opjaagt, heeft zelf geen rust!
Arjen Veldhuizen