Ongeveer twee weken geleden kwam het eerste mailtje binnen: of het team van onze middelste zoon, Sven, RKAVV D5, de uitdaging wilde aannemen om tegen de meiden van Stompwijk’92 te gaan voetballen. Of durfde D5 soms niet… Dat zou dan voor de derde keer zijn en de vorige wedstrijden waren een gelijkspel en een gewonnen wedstrijd voor de meiden. Ik beantwoordde het mailtje direct: Aannemen! ‘Wij’ gaan meteen in training, ondanks dat ‘we’ dat helemaal niet nodig hebben natuurlijk…’
Sven lag op dat moment al heerlijk in dromenland, te dromen over ijsjes (dus geen meisjes), spannende computerspelletjes en zwaardgevechten. Ondertussen kwam er een tsunami van mailtjes op gang van de andere ouders en zag ik het fanatisme groeien. Zelf begon ik mij af te vragen wie dit op gang gebracht had, wie de link was tussen Stompwijk en Leidschendam want wij hebben er tenslotte ook gewoond, hebben zelfs twee zonen die er het eerste daglicht zagen. Ik was al wel op de hoogte dat Jason, een teammaatje van Sven, ook in Stompwijk gewoond heeft, maar die link was het niet. Enkele dagen later kwam dan het antwoord: D5 speler Rik heeft een nichtje in dat meidenteam, Iris. En woont dus ook in Stompwijk. En Iris haar moeder is weer een zus van Rik zijn moeder. De zaterdag die volgde moest er eerst nog gespeeld worden in Wassenaar en Rik zijn moeder kwam direct op mij af want zij had inmiddels druk overleg gehad met haar zus en toen kwam de muis uit de mouw..Haar zus wist namelijk wel te vertellen wie ik was. De wedstrijd tegen de Wassenaarders werd gewonnen dus dat was een goed teken…In de dagen erna nam de spanning toe. Dinsdags werd er door de D5 op het scherpst van de snede getraind en ondertussen werden wij ‘belaagd’ via hyves door enkele Stompwijkse famkes. Want die meiden kenden wij immers, onze zonen Youri en Sven hebben nog bij ze in de klas ..euh..groep gezeten op de Maerten van der Velde en volgens mij ben ik nog eens met ze naar het Kabouterbos geweest tijdens het jaarlijkse schoolreisje. Een feest van herkenning dus! En de spanning bleef stijgen, en aan beide kanten werd de ene bluf overbluft door de andere..Toen kwam er een mailtje met de bevestiging: It geht oan! We hadden het veld, de kantine en twee kleedkamers tot onze beschikking. Nu raakte hyves overbelast en werden de jongens hier in huis nóg drukker waarop ik direct een duurloopje van twee uur inlaste om zo wat druk van de ketel te halen. Vervolgens begon er weer een e mailstroom op gang te komen waarin aangeboden werd om allerlei lekkernijen mee te nemen want bij zoveel gezelligheid moet natuurlijk ook gegeten worden en ik wist weer dat het moment van lijnen maar even uitgesteld moest worden. Afgelopen vrijdagavond was het dan zo ver. Vanaf kwart over zes druppelde de een na de ander de kantine binnen, druppelde de verse koffie door het Stompwijkse filter en was iedereen super enthousiast. Om zeven uur waren beide teams op het veld en kon de groepsfoto gemaakt worden onder toeziend oog van beide Coaches, Richard en André, en zagen wij toch een lichte spanning op de gezichten van de jongens en de meiden. De 1e helft begon en zag ik een behoorlijk aantal toeschouwers die zich aan de overzijde van het hoofdveld hadden opgesteld, met de kont naar de wind vanwege de miezerige regen en een dun windje, twee teams die niet onder deden voor elkaar en pas vlak voor tijd lukte het de D5 om te scoren, door geboren maar niet getogen Stompwijker Jason, dus dat maakte de druiven niet zo zuur. In de rust konden wij genieten van koffie en cake, soesjes en appeltaart en was mijn bewondering weer groot voor het kantinepersoneel; zij stonden er toch maar weer op hun vrije vrijdagavond! De 2e helft was ook weer zeer aangenaam om naar te kijken en opvallend was dat de supporters van beide verenigingen nu lekker door elkaar stonden en konden we de conclusie trekken dat hier sprake was van sportiviteit… of zocht iedereen lekker de warmte van elkaar op? Aan beide kanten zagen we weer kansen genoeg alleen wisten de jongens één van die kansen te verzilveren, nota bene door eerder genoemde neeflief Rik, 0 2. Maar ongeveer vijf minuten voor tijd viel dan toch de 1 2 en begonnen de Stompwijkers naast ons ineens te roepen om het Stompwijks Kwartiertje maar ik wist wel beter, dat is altijd aan het begin! Maar gelukkig trok Scheidsrechter Arie zich hier niets van aan en floot hij de wedstrijd af waarna spontaan een polonaise werd ingezet door alle D5 ouders. Een kwartier later zaten alle betrokkenen in de kantine lekker na te praten onder het genot van stokbroodjes paté, hartige taart, gevuld Turks brood, broodjes knakworst, hete ballen met pindasaus en nog veel meer en wist ik weer dat het goed toeven is in Stompwijk!
Alle medewerkers van Stompwijk´92: ontzettend bedankt namens RKAVV D5 voor het welslagen van deze avond! Arjen Veldhuizen