We hebben dus alweer veertien jaar kinderen en nu nog maar één huisdier, namelijk een hond (nou ja, iets wat ervoor door moet gaan..). Vorig jaar hadden we nog muizen maar na een ontruimingsactie door mij zijn die ook weg! Zo nu en dan loopt er nog wel een kat in de tuin maar die is van de overburen. De kinderen zijn er nog wel, drie om precies te zijn en uit het jongenshout gesneden. Meestal krijgen kinderen iets mee van hun ouders, fysiek of mentaal. Fysiek was altijd wel duidelijk op wie ze leken. Ik kreeg vaak genoeg te horen dat onze kinderen duidelijk níet van de melkboer zijn! Nu ze wat ouder zijn begint de herkenning wat de mentale gelijkenissen betreft. Sven lijkt het meest op mij. Wil graag de clown uithangen op school, nodigt iedereen uit om te komen eten en…is ondernemend. Dat laatste wist ik tot voor kort wel maar niet hoe vér dat al ging..Maar onlangs kwam ik daar achter toen een Stompwijkse vriend op bezoek kwam. Hij vertelde dat hij en zijn vrouw het zo leuk vonden dat Sven en zijn maatje Jaimy enkele weken daarvoor ineens voor de deur stonden met de boodschap dat ze ‘op visite kwamen’! Ze hebben heerlijk met elkaar zitten kletsen en zijn daarna weer op hun fiets gestapt en via de Stompwijkseweg, een kilometer of vijf, weer naar Leidschendam gehobbeld. Wij wisten van niets! Sven dacht kennelijk dat wij boos zou worden over deze actie maar wist ook dat zijn maatje eigenlijk de wijk niet eens uit mocht! En wat doe je dan? Dan vertel je gewoon niks! Maar ouders komen altijd overal achter en nu dus ook. Toen we hem er op aanspraken las ik de verbazing in zijn ogen maar toch gaf hij het direct toe. Een echte kerel zou ik zeggen want wie zijn billen brandt moet op de blaren zitten. Vermanend spraken wij hem toe, dat hij het ons had moeten vertellen en dat hij zijn vriendje flink in de problemen had kunnen brengen. Maar we maakten hem ook duidelijk dat we het wel heel aardig van hem vonden dat hij dit gedaan had en dat was kennelijk voor hem het teken om nog maar het een en ander te vertellen..: “Ik ben ook bij Tante Leny in Voorburg geweest..en bij Oma en bij Meester van der Ham.” Mijn gedachten dwaalden terug naar Terschelling, eind jaren zestig, begin zeventiger jaren, de jaren die bij mijn jeugd horen. Ik ging ook bij iedereen langs, eerst bij de bewoners van ons dorp, vervolgens bij mensen in een dorp zes kilometer verderop (of op rolschaatsen of liftend!) en later met grote regelmaat bij toeristen die ons eiland bezochten. Die toeristen waren altijd goed geluimd omdat ze natuurlijk vakantie hadden en daardoor zeeën van tijd. Dan speelden we monopoly en zaten gewoon gezellig te chillen over van alles en nog wat, wilden ze precies weten hoe het leven als eilander is en dan dikten wij de verhalen lekker aan (dat we elke dag aan het jutten waren op het strand en heel veel stormen hebben meegemaakt op de boot..), ondertussen de voorraad lekkernijen die zij even daarvoor ingekocht hadden, naar binnen werkend. Sven beloofde ons dat hij zijn uitstapjes voortaan aan ons zou doorgeven. “Krijg ik dan wel een gsm? Anders kan ik niet bellen..” Dit was weer typisch een Sven actie, tot het uiterste gaan En dan begin ik weer over vroeger, dat wij ook geen gsm hadden in die tijd en dat hij maar gewoon moest bellen bij de mensen waar hij zich op dat moment bevindt. Ik weet het, ik ben daar nogal ouderwets in, maar we proberen de jongens zolang mogelijk een gsm vrije jeugd mee te geven. Later halen ze het wel weer in. Sven was allang blij dat zijn spontane bezoekjes getolereerd werden door ons en hield op met zeuren om ene gsm. Dus mocht er bij u binnenkort twee jongetjes aan bellen dat weet u wie het zijn!
Arjen Veldhuizen
