‘Vorige week constateerde uw verslaggever ter plaatse dat er een ware oorlog was uitgebroken in het gehucht Kinnum op het eiland Terschelling. Op kilometers afstand was er geweervuur te horen en de plaatselijke bevolking kreeg te maken met wegversperringen en legitimatieplicht alvorens zij de straat in of uitreden…De Dorpoudste was genoodzaakt een avondklok in te stellen. Na een dag of vijf keerde de rust weer terug omdat enkele soldaten teruggeroepen waren door hun meerderen.’
Ruim een maand geleden vroegen mijn ouders of de kinderen in de Herfstvakantie weer een paar dagen mochten komen logeren en ik wist niet hoe gauw ik ‘Ja’ moest zeggen, zonder ook maar enig overleg te plegen met mijn echtgenote…. Maar gelukkig was zij het ook direct met mij eens! Vorige week maandag brachten wij de mannen naar Harlingen waar hun Opa hen op de haven stond op te wachten. Na het afscheid: “Denk erom, lief zijn en goed luisteren!” en “Veel plezier!” bleven wij tot de boot uit het zicht van de haven was want je kan niet zeker genoeg zijn…. Vervolgens gingen we, gezellig, een bakkie doen aan de haven en daarna reden we onze vrijheid tegemoet..euh..weer naar huis. De volgende dag zijn we, gezellig, samen gaan winkelen en ’s avonds bereidde ik voor ons een heerlijke maaltijd: varkenshaas (rosé gebakken) met champignonroomsaus (níet uit een pakje) en snijbonen (gesneden in Chinese ruit) en gebakken aardappeltjes (Frieslanders). Misschien een dooddoener maar we aten deze dis op schoot voor de teevee, gewoon omdat we even wilden afwijken van de normale gang van zaken. Woensdagmorgen zat onze vrijheid erop want wij gingen ook naar het eiland, ten eerste om getuige te zijn van de huldiging die avond van mijn vader die 25 jaar bij het plaatselijke Shantykoor zit en ten tweede om de terugreis van ons kroost voor te bereiden. Omdat het een verrassing was voor mijn vader én omdat er een oorlog woedde, lieten wij ons niet zien in de buurt van mijn ouderlijk huis en werden we opgevangen door mijn zus. Pas ’s avonds zagen we de kinderen in de zaal waar het Shantykoor zou optreden en tot onze grote vreugde zagen we dat ze hun nette kleren aan hadden, hun pistolen en geweren thuis hadden gelaten én dat ze blij waren ons te zien. Daarna lieten ze zich met open monden meevoeren met de gezongen Shanty’s, nu dus live, voorheen alleen van de cd’tjes die papa tot vervelens toe draaide…Na de uitvoering moesten we dan toch naar het oorlogsgebied omdat mijn ouders daar immers middenin wonen en wij daar ook de nacht zouden doorbrengen, een rustige nacht zónder oorlogskabaal. Helaas duurde de rust maar tot de volgende morgen want toen brak de hel weer los en zagen wij een tiental soldaten de straten onveilig maken. Op een gegeven moment was er kennelijk een overwinning behaald want we hoorden van omwonenden dat de Nederlandse vlag gehesen werd en het Wilhelmus gezongen….De vrede zou weldra getekend worden begrepen we. Pas de volgende dag, toevallig op de zesde verjaardag van zoon Sil, kregen wij de gelegenheid om weer veilig rond te lopen en zagen wij de inmiddels opgebroken wegversperringen en dat het Hoofdkwartier gezeteld was in een boom, inclusief vastgespijkerde (!) traptreden om wat makkelijker binnen te komen. Arme boom…Als daar maar geen Rijdende Rechter voor ingeschakeld moet worden…
Maar goed, Sil was jarig en Opa en Oma hadden besloten dit grootst aan te pakken. Hij mocht plaatsnemen in een versierde stoel en vervolgens de cadeautjes in ontvangst nemen: onder andere een soort keyboard met heel veel voorgeprogrammeerde herrie, een tekenboek met Sinterklaas als onderwerp, een teken ontdekkingsboek met Terschelling als onderwerp (zo kon hij direct de gevonden schedel, waarschijnlijk van een meeuw, opzoeken) en een toverkleurboek. Daarna gingen we aan de taart en tussen de middag mocht papa pannenkoeken gaan bakken en deelde Oma ‘Oma’s soep’ uit. Die middag laaide de oorlog toch nog even op maar tegen de tijd dat wij weer op de boot zouden stappen om huiswaarts te keren was er dan toch definitief een vredesakkoord getekend en keerde de rust weer terug in Kinnum. En wij? Wij konden de volgende morgen weer vroeg ons bed uit voor de voetbalwedstrijden. De regelmaat was weer begonnen……
Arjen Veldhuizen
