Wat ik het moeilijkst vind aan het coronavirus?
Het thuisblijven. Voor het virus ging ik naar de soos, zwemmen en schilderen maar dat is nu allemaal niet meer. Gelukkig heb ik nog een man en ook al hebben we elkaar niet altijd wat te vertellen we hebben wel heel veel steun aan elkaar, je deelt het samen.
Ik heb wel angst voor het virus, mijn man heeft dat minder dus ik hou hem goed in de gaten. Tijdens het virus-tijdperk kwam per toeval uit dat hij longkanker had. De onderzoeken en behandelingen zijn in gang gezet maar er mocht bij de gesprekken maar 1 persoon aanwezig zijn. Dat vond ik wel moeilijk. Mijn oudste dochter is mee geweest, die heeft vragen op papier gezet en alles op de computer uitgewerkt zodat ik heel goed op de hoogte ben. Het gaat nu gelukkig weer goed met hem maar hij heeft wel door dat hij moet zorgen dat hij niet besmet raakt met het virus want dat kan zijn gezondheid toch nog niet aan.
Ook vind ik het moeilijk dat ik zo weinig mensen zie, in het begin nog wel iemand van de Soos maar nu ook eigenlijk niet meer. Mijn eigen kinderen komen nog wel, vaak als er buiten een klusje moet gebeuren of met moeder- en vaderdag. Mijn kleinkinderen heb ik al die tijd niet meer gezien, we appen wel maar dat is toch anders dan elkaar zien. Mijn eigen kinderen schenken ook voor zichzelf drinken in, dan kan je ook beter afstand houden. Ik vraag me wel af hoe kinderen van zo rond de 20 zich vermaken, die moeten ook binnen blijven, mogen niet samen hangen of contactsporten doen. Een vriend van mijn kinderen heeft het virus ook gehad, het gaat nu weer de goede kant op maar je ziet dus dat ook zij het virus kunnen krijgen. Ik vind dat men jongeren daar ook veel meer voor moeten waarschuwen en bewuster van moeten maken. Mijn zoon werkt als vakkenvuller in een supermarkt, twee dagdelen per week, en ook hij geeft aan dat de anderhalve meter afstand houden het moeilijkst is.
Je wereldje wordt wel heel klein, in het begin deed ik ook geen boodschappen, later zorgde ik ervoor dat ik om 8 uur in de winkel was maar dat dachten meer mensen en dan was het ook al druk. Nu ga ik iets later en dat gaat goed. Je wordt wel weer iets makkelijker. Ik loop ook iedere middag, dat kan met dit mooie weer. Het valt soms wel tegen, zeker als ik nog een stukje verder moet voor een ander boodschapje, maar als ik dan thuis ben neem ik een kopje koffie en rust ik even lekker uit.
Gelukkig is dit Corona virus niet in de winter, dan is het zo koud en vroeg donker en ben je nog meer aan huis gekluisterd. Ik vraag me ook af waar dit virus zo vandaan komt, ik denk soms wel: is dit echt of droom ik. Als de Soos weer zou kunnen beginnen, zou ik nog niet meteen komen, ik zou toch nog even wachten. Nu maak ik thuis kaarten, Pastoor Broeders lag in het ziekenhuis en die kreeg een kaartje, net zoals Kees Onderwater, de begrafenis ondernemer. Zo blijf je er toch een beetje in. De stukjes in de Dorpsketting en het contact wat jullie met ons houden vind ik erg fijn, we zijn toch een soort van familie.
Greet Daleman
(uit het boekje (mijn) leven met corona, dat in het begin van de coronatijd, door en voor de leden van Ouderen Soos Stompwijk is gemaakt)