Bronzen legpenning Carnegie Heldenfonds voor Jan Kappetein

Op 8 januari 2007 ontving Jan Kappetein de bronzen legpenning van de Stichting Carnegie Heldenfonds uit handen van burgemeester Van Haersma Buma van de gemeente Leidschendam Voorburg. Naast de penning kreeg de van oorsprong Stompwijker ook een zogenaamd loffelijk getuigschrift van de stichting als bewijs van moedig gedrag.

Kappetein had zijn onderscheiding te danken aan zijn heldhaftig optreden van bijna vijftig jaar geleden. Op 17 februari 1957 zag hij hoe een moeder met kind achterop de fiets te water raakte in Zoeterwoude. Hij bedacht zich geen moment, sprong in volledig militair tenue het koude water in en wist zowel moeder als kind te redden uit de diepe sloot.
Het kind dat hij redde was Leneke Meijer van der Meer, dochter van bakker Hein van der Meer uit Zoeterwoude. Leneke was op dat moment 4 jaar oud. Hoewel haar ouders de redder destijds uitvoerig bedankten met een slagroomtaart met geld erin, vond zij dat Kappetein een officiële dankbetuiging verdient. ‘Van de gebeurtenis zelf herinner ik me eigenlijk niets meer’, vertelt Leneke. ‘Ik weet alleen nog dat ik bij een overbuurman droge kleren heb gekregen en in een hoekje voor de kachel heb gestaan. Maar het verhaal heb ik van mijn ouders vaak genoeg gehoord. Mijn moeder kwam met mij achterop de fiets uit de kerk. Ze moest uitwijken voor een tegemoet komende brommer en reed daardoor de sloot in. Niemand deed iets, alleen Jan Kappetein. Eerst haalde hij mijn moeder eruit. Toen zij veilig op de kant was, was er van de fiets met mij achterop niets meer te zien. Jan zag een paar luchtbelletjes, aarzelde geen seconde en dook het water weer in. Hij haalde mij met fiets en al naar boven, want ik zat nog vast.’
Kappetein zelf raakte een dag later in shock en heeft dagen ziek op bed gelegen. Met Leneke en haar ouders hield hij jarenlang goed contact. ‘Hij kwam altijd op mijn verjaardag en bracht dan grote cadeaus mee’, herinnert Leneke zich. Het idee voor een officiële onderscheiding was wel eens eerder bij haar opgekomen, maar kreeg een nieuwe impuls toen ze Kappetein vorig jaar zomer bij toeval tegenkwam en het verhaal nog eens van hem hoorde. ‘Ik begreep toen pas dat ik echt voor dood uit het water ben gehaald. Toen Kappetein mij zag dacht hij dat het al te laat was, ik hing helemaal slap achterop de fiets. Hij heeft me echt van de verdrinkingsdood gered.’ Van Leneke zelf kreeg Kappetein als dank opnieuw een slagroomtaart en een mooie bos bloemen. ‘Want als er één is die het verdient om in het zonnetje gezet te worden, dan is hij het wel.’