De jongens zijn in rep en roer. Het huis staat nog, maar daar is dan ook alles mee gezegd…Sinds vrijdagnacht hebben ze er een neefje bij! Eindelijk weer eens goed nieuws, want in de afgelopen twee weken moesten onze families twee dierbaren verliezen. Dierbaren die ons erg naar het hart lagen waardoor het slecht accepteren is. Maar wat moet je? Wat kan je er aan doen? Niets, we zijn nu eenmaal sterfelijk…Het enige wat je dan nog rest is het verdriet delen met de andere familieleden en wij waren in die gelukkige omstandigheid. Heerlijk, het voelde aan als een warm bad (en het koelde maar niet af) en we genoten van al die momenten samen. Afstanden telden niet meer, uit alle hoeken van het land kwamen ze om de laatste eer te bewijzen en op de dagen van de begrafenissen werden we verrast door verhalen van anderen en steeg de bewondering per minuut voor de overledenen. Ze werden steeds completer, alle puzzelstukjes vielen in elkaar. Oké, over de doden niets dan goeds…maar in beide gevallen was het ook alleen maar goed. Maar nu moeten we weer verder. Zonder hen. De wereld draait door en als je het goed wilt doen draai je mee. De broer en schoonzus van mijn vrouw vonden dat kennelijk ook want zij bevielen (ja, bevallen doe je tegenwoordig immers samen…!) van een prachtige zoon.
Wij vertelden het onze kinderen zaterdagmorgen en vervolgens moesten we de deuren afsluiten want ze wilden er direct naar toe. Niet te houden! ‘De Buik’ hebben ze al die maanden met veel bewondering gevolgd en bekeken dus zij vonden het heel normaal dat ze nu, per direct, het resultaat mochten bekijken. Vanzelfsprekend! We hebben het nog eens vierentwintig uur uit kunnen stellen maar zondagmiddag was het dan eindelijk zo ver. Ik bracht ze met de auto maar voordat we gingen rijden sprak ik de mannen even stevig toe om duidelijk te maken hoe ze zich moesten gedragen bij de pas geborene: niet schreeuwen, niet met je jatten eraan zitten, niet hoesten in het gezicht en niet zeggen dat het kindje lelijk is want dat is niet zo, alle kindjes zien er nu eenmaal zo gerimpeld uit en pasgeboren moeders vinden hun kindje altijd het mooiste van de hele wereld! Duidelijke taal was het kennelijk want de rest van de reis waren ze muisstil, was de spanning te snijden en wist ik dat ze nu in alle vormen te kneden waren: “Als we straks weer thuis zijn dan gaan jullie direct aan je huiswerk!” “Ja Papa!” klonk het uit drie kelen, terwijl Sil niet eens huiswerk heeft! “En maken jullie je kamer schoon!” “Ja Papa!” Ik genoot. Ik stopte de auto en liet ze los. Hun oom stond al bij de voordeur en werd uitgebreid en stoer gefeliciteerd door de jongens. Ze mochten direct naar boven waar ze werden opgevangen door hun tante en na een paar flinke natte kussen (ik zag namelijk de mouwen over de wangen gaan..) liepen ze op hun tenen de kamer van hun neef binnen: deze hield meteen op met huilen en de ooooooh’s en aaaaaaaah’s waren niet van de lucht. Ik smolt ook, wilde mijn vrouw al bellen maar herwon mijzelf want drie is niet teveel maar genoeg. Tien minuten later zaten we weer in de auto en kon ik Youri en Sven complimenteren met hun goede gedrag en moest ik Sil nog een standje geven omdat hij op de drempel van de voordeur nog een flinke brul gaf waarna wij weer een huiltje van boven hoorden…Ach, het is ook moeilijk. Eenmaal thuis gingen we weer tot de orde van de dag en kon Sven ons vertellen over de Romeinen in Nederland: “Wie vochten er tegen de Romeinen?” “Euh, dat waren de Bavianen..” “Bavianen?” reageerde ik super verbaasd. Sven knikte alsof het de gewoonste zaak van de wereld was en na inspectie bleek het ook zo in het schrift te staan, in zijn handschrift…In zijn handschrift! Even googlen leerde mij dat het de Batáven moesten zijn. De wereld draaide weer door…..
Arjen Veldhuizen