Hoogste tijd om de draad weer op te pakken met schrijven en met bewuster eten en drinken. In mijn allerlichtste outfit ga ik richting Zoetermeer en hoop dat ik binnen de marge blijf.
Ik zit nog net in de veilige, niet betalen zone, maar het scheelt maar 2 onsjes. Een medecursist gaat de groep draaien na het vertrek van juf en zij kan alle support gebruiken. En ik ook.
Ik dreig wat achterop te raken, mijn linkerheup doet niet meer wat ik wil, met als gevolg dat ik minder sport, rondjes polder loop ik niet meer. Ik blijf zingen en zwemmen. Ook lekker, maar gebruik minder calorieën. Het rock and rollen gaat daarentegen nog best wel aardig. Kortom ik begin in te zakken en het kost moeite om de moed bij elkaar te verzamelen. Volgende maand krijg ik een nieuwe heup en vanaf dat moment kan het alleen maar weer beter gaan. Voor die tijd zou het prettig zijn om toch nog wat extra kilo’s kwijt te zijn, want bewegen zit er dan de eerste weken ook niet echt in.

Na de bijeenkomst zit ik vol goede voornemens en ben ik er weer helemaal klaar voor. Alleen bedenk ik mij ‘s avonds dat ik toch weer veel meer achter mijn kiezen heb dan gepland. Wat is het toch een ramp om op je gewicht te moeten blijven letten. Ik zet wat meer discipline op mijn verlanglijstje en hou de spreuk in gedachten dat ik meer naar mijn lijf moet luisteren. Mijn maag zegt dat het genoeg is, maar mijn hoofd loopt niet parallel omdat het zo gezellig is.
De voornemens van maandagochtend na een heftig weekend verdwijnen als sneeuw voor de zon als ik de geur van warm appelgebak ruik….

Petra Oliehoek van Es