Muizenissen

Van het uurtje extra dit weekeinde heb ik dankbaar gebruik kunnen maken want ik was helemaal leeg. Want sinds zoon Youri voetbalt heb ik er weer een taak bij gekregen. Niet die van ‘ouder langs de kant’ maar die van ‘coach’, leider (lijder!) of ‘meester’. Samen met nog een moeder. Vrijwillig gedwongen moet ik daarbij vermelden want niemand anders wilde deze verantwoordelijk heid op zich nemen. Wij hadden aan het begin van het seizoen de clubleiding te kennen gegeven dat we voorlopig het leiderschap op ons wilde nemen tot de ‘echte’ leiders zouden opstaan, maar tot op heden liggen die nog kennelijk elke zaterdagmorgen uit te slapen en zijn ze tijdens de training ook nergens te bekennen. Toen ik afgelopen zaterdag dat voorzichtig nog eens aangaf aan het bestuur, werd mij een envelop in de handen geduwd met daarin bonnen voor gratis consumpties, en daarna waren wij officieel leiders van E8….Zo simpel werkt dat kennelijk in de voetbalwereld, en ik voelde me omgekocht. Vrijwilligers zijn tegen woordig dun gezaaid en dat is ook niet verwonderlijk want iedereen heeft het te druk. En elke vrije minuut is voor iedereen kostbaar, daar kan geen consumptiebon tegenop. Maar de drijfveer zit ‘m gewoon in de lol die je hebt met die gastjes, de contacten die je op doet met de ouders en de wedstrijden zelf waar je elke week een verbetering in ziet. En je leert de regio een beetje kennen want ze sturen je van Den Haag naar Lisse en van Wassenaar naar Noordwijker hout…
Het team telt elf spelertjes en ze spelen voor het eerst met elkaar. Wij moesten dus elf namen uit ons hoofd leren maar dat ging nog wel eens mis. Als we bijvoorbeeld Tim wilde wis selen en hem aanriepen, bleek al gauw dat het Tim niet was die we aankeken maar Wouter, dus de verwarring was groot. Nu kennen we onze pappen heimers en beginnen we ook de kracht van elke speler te ontdekken. Maar ook de zwakke kanten, en dan doel ik meer op de karaktertjes van de jongens. De een is opvliegend, de ander moet je aansturen en weer een ander moet je met handschoenen aanpakken. Erger is het feit dat je rekening moet houden met de ouders want die zien soms niet wat hun kind fout doet en dat laten ze dan meestal ook duidelijk merken…Gelukkig is het bij ons team kristal helder en zitten we allemaal op een lijn.
Ons team kent geen goede start van de competitie want we verliezen tot nog toe alles, waarbij de doelpunten tegen niet op een hand te tellen is, laat staan op twee handen…Bij de zoveelste nederlaag moeten we dan ook alle zeilen bijzetten om de boys weer mentaal op te krikken. Gelukkig lukt dat ook aardig en zingen de heren onder de douche “We are the champions”. Afgelopen zaterdag scoorden ze voor het eerst en de doelpuntenmaker vertelde mij later in een onderonsje, terwijl we naar de auto liepen, dat hij bijna moest huilen van blijdschap…Ik denk dat zo’n jongen ’s avonds in zijn bed zijn doel punt nog minimaal twintig keer voorbij ziet komen, en van opwinding de slaap niet kan vatten. Prachtig toch, dat zijn de krenten in de pap voor een leider. Diezelfde jongen vertelde ons vorige week nog dat hij een nieuwe passeertruuk had geleerd: “Een heggenschaar!” Probeer dan maar eens om je lachen in te houden terwijl je hem verteld dat hij hoogst waarschijnlijk ‘een schaar’ bedoel de…
Voor mijn zoon Youri is het wel wennen dat ik E8 aan moet sturen. Hij ziet nog teveel een papa aan de kant staan en luistert dan ook niet als ik wat zeg of hij geeft mij een grote mond als ik hem aanspreek…Toen heb ik hem duidelijk gemaakt dat ik tijdens een wedstrijd niet zijn vader ben maar zijn leider, en als hij daar problemen mee had dan zou ik niet meer mee gaan, waarop hij afgelopen zaterdag tegen mij zij: “Hee, leider, mijn vader gaat vandaag niet mee, die ligt thuis op de bank!” Dat zijn naast de krenten in de pap een flinke schep suiker!

Arjen Veldhuizen