‘Redactie, weten jullie dat de familie Binnendijk van de Stompwijkseweg gaan verhuizen en hiermee een familie boerenbedrijf van 110 jaar verdwijnt?’, deze vraag werd ons voorgelegd door Jaap Warmerdam. We wisten het niet, maar konden het weten omdat de prachtige boerderij gelegen in het laagje van de Stompwijkseweg te koop staat. Aanleiding om eens een praatje te maken met Niek en Elly Binnendijk. De driebonte kat begroet mij vriendelijk met de staart rechtop en loopt voor mij uit, we gaan natuurlijk achterom, de voordeur wordt amper gebruikt.
We zitten aan de tafel en Niek zit op zijn praatstoel naast de kachel en mijmert weg naar zijn jeugdjaren, toen hij regelmatig op bezoek ging bij opa Dirk Binnendijk. Hier was het waar hij heerlijk de ruimte had om buiten te spelen. Het was opa Dirk (geboren in Valkenburg, vlakbij Leiden) die in 1898 het bedrijf pachtte en later de gelegenheid kreeg om de boerderij over te nemen. Opa en oma boerden goed en kregen 9 kinderen. De kinderen verlieten om beurten het ouderlijk nest, waaronder de vader van Niek. Hij ontmoette zijn vrouw (Loosduinen) juist op de Stompwijkseweg bij buurman en oom van ’t Hout, het kan verkeren. Na hun huwelijk hebben zij (vader en moeder van Niek) hun plek gevonden in Linschoten. Niek op zijn beurt heeft 5 broers en 2 zussen.
Opa Dirk
Opa was toen al lang overleden, hij stief al op 60 jarige leeftijd, die heeft Niek nooit gekend. Oma bleef achter met haar drie zonen Niek, Jan, Bram en dochter Antje en gezamenlijk namen zij de zorg voor de boerderij over. Door de jaren heen werden er bunders land in de omgeving gehuurd of aangekocht en groeide het boerenbedrijf uit tot 70 melkkoeien en dat was écht veel in die tijd. Niek mocht er graag logeren, want daar had hij lekker de ruimte en ging hij met boerenknecht Jan Zonderop, de polders in.
Niek
Zelf is Niek ook op een boerderij geboren, hij was nog maar 17 jaar toen zijn vader plotseling overleed. Zijn oudste broer stond net op het punt om zelf boer te worden. Hij heeft samen met hem nog 2 jaar geboerd voor zijn moeder. Hij scheelt 9 jaar met zijn oudste broer en die had al verkering, dat was de aanleiding om ruimte te maken en toen is hij bij zijn broers gaan werken als chauffeur, die hadden een vervoersbedrijf. Hij trouwde met zijn Elly en ging wonen in Willeskop, daar is hun oudste dochter Conny geboren.
Toen ome Niek (de oudste) de 70 begon te naderen wilde hij gaan stoppen en dat was het moment dat jonge Niek het bedrijf ging runnen.
Stompwijk
Ze zijn in 1974 hier komen wonen en hebben nog enige maanden ingewoond, in afwachting van het nieuwbouwhuis er naast. De gebroeders en zus trokken hierin. Het jonge gezin met een dochter, breidde uit met twee zonen.
Had Niek de zorg voor de boerderij, had Elly de zorg voor de familie, elke dag ging ze wel even op bezoek. Ze had niet de verzorging, maar wel de zorg. Vooral ome Bram hing aan haar. Hij was de laatste jaren bedlegerig en was vooral dankbaar voor hun nabijheid. Als ze een dagje uitgingen, durfde Elly het amper te zeggen, hij vond hij dat maar niks.
Ome Bram is 2 jaar geleden overleden, nu de laatste van de oude generatie Binnendijk was overleden moest ook de (nieuwbouw)woning afgebroken worden. Dat is in september 2007 gebeurd.
Er is een hoop werk op een boerderij, vroeg op, altijd werk, de seizoenen ieder met hun eigen drukte volgen elkaar op.
Het is nu een jaar of 5 geleden dat ze zich af gingen vragen waarom ze nog door zouden gaan. Wat heeft het voor zin, nu de kinderen hadden aangegeven hier niet te willen gaan boeren. Geen opvolging en de rugklachten van Niek gaven de doorslag. Langzaam zijn ze gaan afbouwen, eerst de melkkoeien weg. Dat was de moeilijkste stap.
Gelukkig hadden ze de schapen nog. De schapen was Elly haar hobby. Het eerste moeder schaap met drie lammetjes hebben zij tijdens een bootreisje op Kaageiland gekocht. Ze moesten in de boot vervoerd worden.
De schapen familie groeide uit tot 30 stuks. Jaren hebben de schapen met hun bonte wollen klederdracht de dijken getooid. Vooral in het voorjaar met al die dartelende lammetjes.
Een hele zorg vooral in het voorjaar, maar vooral veel plezier er aan hebben. Ze hebben hier heel veel en vooral leuke contacten mee opgedaan, beiden genieten nog duidelijk na.
Niek heeft na het vertrek van de koeien een jaartje geklust in en rond het huis. Een en ander geverfd en opgeknapt en tijdens een feestje kwam hij aan de praat met Bernard Hogendoorn van Oostvliet BV, die hem vroeg of hij geen zin had om voor hem te komen werken en zo nam Niek het oude chauffeurswerk weer met plezier op zich. In het voorjaar nam hij altijd een paar maanden vrij om de schapen met het lammeren bij te staan.
Toen ook Elly vorig jaar gezondheidsklachten kreeg was de beslissing snel gevallen, ook de schapen moesten het veld, in dit geval de dijk gaan ruimen. Dit ging haar aan het hart. In de herfst voor het dekseizoen en net voor het uitbreken van de blauwtong zijn de schapen aan een goede fokker verkocht en toen Elly ze tijdens een bezoek in het voorjaar ze allemaal weer terug zag, was het goed.
Ze hebben er altijd met heel veel plezier gewoond en gewerkt, maar de boerderij is te groot, het onderhoud is veeleisend. Ze houden van netjes en dan blijf je aan het werk.
Om verval op langer termijn te voorkomen, zou er zelfs geïnvesteerd moeten worden. Het wordt allemaal teveel. Zodoende.
Na die regenachtige zomer van vorig jaar toen beiden de handen vrij hadden en zij in augustus nog thuis moesten blijven voor het grasland, omdat er steeds maar niet gemaaid kon worden, is het definitieve besluit genomen, om te gaan verhuizen.
Ze hebben een leuk huis gevonden in Waarder, met een uitzicht, gelijk aan dat wat ze nu hebben. Aan een huis in Leidschenveen moeten ze niet denken, veel te benauwd. Het ruimtelijk gevoel dat hem overkomt, zodra hij onder de tunnel van Leidschendam naar huis rijdt is onbeschrijflijk en herkenbaar. Het land is inmiddels verkocht en er lopen vetweiders rechts en schapen links op de dijk, het zijn de grasmaaiers. Het afscheidsfeest van de buurt is gegeven en er wordt hard aan het nieuwe huis gewerkt en dan laten zij “Hoeve: elke morgen, nieuwe zorgen” achter. Een zorgeloze tijd breekt aan.
Petra Oliehoek van Es
