Zoon Sil blijft oppositie voeren, ondanks de ‘straffen’ die daar nu eenmaal onlosmakelijk mee ver-bonden zijn….Meestal wordt hij dan vastgesnoerd in zijn eetstoel maar als een Houdini weet hij zich na een minuut of vijf weer los te wringen.
Deze week wordt hij twee jaar maar de laatste paar weken voelen aan alsof hij al tien jaar bij ons het bloed onder de nagels vandaan haalt. Dus ik ben nu op zoek naar een dwang-buis maatje 116….Zijn echte verjaar-dagscadeautje hebben we al in huis, een serviesje, omdat we het zat waren dat hij steeds met onze koffiekopjes aan de haal ging. Zijn twee oudere broers vinden dat maar gek, ze noemen het een ‘meisjes-cadeautje’, maar ik durf er mijn salaris onder te verwedden dat er straks ruzie over gemaakt gaat worden wie van de drie er het eerst mee mag spelen. Nu is ruzie maken niets nieuws onder de zon voor de heren, dat zijn eigenlijk dagelijkse taferelen en tussendoor zijn ze lief (als ze slapen), maar ik blijf het een vervelende eigenschap vinden. Sil laat zich graag opfokken door zijn oudere broers, dan maken ze hem helemaal gek en dan duurt het niet lang meer voordat zijn ouders óók doldraaien. In één zo’n dolle bui ging er onlangs nog wat mis: Hij donderde van de trap af na een illegale ontdekkingstocht door het huis…………..gelukkig was de huilpartij die daarop volgde alleen maar van de schrik en niet van lichamelijke schade. Zelfs de trap was nog heel!
Volgende week moeten we weer in de slingers want dan viert Youri zijn achtste verjaardag. In de afgelopen weken hebben we zijn verlanglijstje samengesteld, met behulp van de speelgoedfolders uit de krantenbak. Er ging eigenlijk geen dag voorbij of meneer kwam weer met zo’n folder aansjouwen om ons zijn nieuwe keus te laten zien. Hij heeft nog niet echt benul van de prijzen, maar we hebben hem wel duidelijk kunnen maken dat cadeautjes met twee cijfers vóór de komma eigenlijk al direct richting de prullenbak kunnen omdat er nu eenmaal geen geld op onze ruggen groeit. Godzijdank accepteert hij dat nog….
Hij wil graag een radio op zijn kamer, voor de muziek. Even dacht ik een goed idee te hebben door mijn pick-up van zolder te halen en bij hem op de kamer te zetten, inclusief de doos met mijn oude platen. Maar op de één of andere manier zag hij het niet zitten (ik vermoed dat hij met zijn moeder heeft gepraat..) om, samen met zijn vader, naar Dire Straits en Doe Maar te luisteren.
Helaas voor Pa….het zou wel iets in de geest van K3 worden….
Arjen Veldhuizen