Bij het overlijden van Aad Koeleman staan we uiteraard even stil. Aad is niet zo maar iemand, maar is één van de oprichters van ponyclub “De Blesruiters”. In 1973 begon hij een avontuur met Sjaak Vurens en Piet Roeling op een landje bij Kees de Jong sr. De vereniging is mede door zijn inzet uitgegroeid tot een Landelijke Rijvereniging en Ponyclub onder KNF vlag en nu een ruitervereniging binnen de KNHS. Aad was een bijzonder mens in de Stompwijkse paardenwereld en voor ons in het bijzonder bij de Blesruiters. Vanaf de oprichting was hij 19 jaar lang een stuwende kracht achter de vereniging. Hij was geen prater maar een altijd en overal aanwezige doener. Met zijn rake opmerkingen bracht hij een al te enthousiast bestuur weer met beide benen op de grond. Hij was er voor de jeugd. Dat was ook de drijfveer achter de oprichting van de vereniging, “betaalbare paardensport voor de jeugd“. Dat heeft Aad altijd goed in praktijk gebracht en was daarin een voorbeeld. Waar kon worden bespaard door eigen inzet was Aad vooraan te vinden. Hij verzorgde de clubpony’s en hield het terrein en opstallen in goede staat. Annemarieke noemde hem een “terreinknecht” maar voor ons Blesruiters was hij veel meer.
Hij is samen met An met vele ponykampen mee geweest en verzorgde daar de paarden en was een vraagbaak voor als de paarden iets mankeerden. Hij stelde de overbezorgde kinderen gerust zorgde dat er geen paniek ontstond en hiel heimelijk alles goed in de gaten.
Hij deed aan alles wat georganiseerd werd naar hartelust mee.
Hij assisteerde bij onderlinge wedstrijden en was ringmeester bij het springen tijdens de Kringwedstrijden. Ook aan een goede samenwerking met Ruitervereniging Koningin Emma waarmee wij al jaren de SGW Duindigt organiseren droeg Aad z’n steentje bij aan het bouwen van de hindernissen. Het heksenoog was zijn favoriete hindernis. Met takken, latten en boomstammen bouwde hij naar hartelust.
Aad paste een initiatief om hem in de paardensport naar waarde te eren en zo onderscheidde de KNF hem met het ereteken van de zilveren verenigingsspeld met bijbehorende oorkonde voor zijn vele en actieve werk in verenigingsverband. Hij hield niet van dit uiterlijk vertoon maar genoot er toch zichtbaar van.
Wat hij voor ons betekende bleek toen hij stopte. Toen realiseerden we pas dat hij er voor de club niet meer was. De bakken werden niet meer onderhouden, het gras werd niet meer gemaaid, de bomen niet meer gesnoeid en de sloten niet meer schoongemaakt. Aan een automatisme kwam plots een eind.
De laatste jaren was hij er voor de menners. Deze – ook recreatief – steeds populairder wordende sport gaf hem weer iets uit vroeger jaren en kon hij ook weer achter de kont van het paard aan activiteiten deelnemen. De menkampen waren voor hem een hoogtepunt.
Hij werd zwakker en uiteindelijk zagen we hem niet zo vaak meer, maar zijn overlijden, daar hielden we lang nog geen rekening mee. De indrukwekkende avondwake en uitvaart was Aad waardig. We verliezen in Aad een bewogen man met een groot paardenhart.
Wij wensen An, Annemarieke, Mary, Leen, John en de kleinkinderen veel sterkte bij het verwerken van dit plotselinge verlies.
Namens de Blesruiters: Ab Spaan (oud voorzitter)
Ton Spaan (oud secretaris)