Ik ben nu al weken achtereen ontzettend actief wat klusjes in en om het huis betreft. Mijn vrouw kijkt verbaasd toe maar zwijgt in alle toonaarden, kennelijk bang om mij wakker te maken waardoor ik weer terugval in mijn oude doen: een beetje hangen op de bank of gapend achter de computer. Zelf denk ik dat ik last heb van nesteldrang dus wat het jaargetijde betreft loop ik lekker in de maat. Maar ten tijde van grote drukte moet je ook tijd vrij maken voor ontspanning want anders trek je het niet. Heel toevallig kregen wij de gelegenheid. De Terschellinger zanger Hessel gaf weer een concert aan de vaste wal, in de Music Heineken hal te Amsterdam, en aangezien hij in het verleden al heeft bewezen beloofde dat weer een spektakel te worden. Maar voor ons betekende het ook het weerzien van vele bekenden die wij ooit, gelijk economische vluchtelingen, hebben moeten achter laten. Afgelopen vrijdag was het zover en reden wij, enkele Stompwijkers en exTerschellingers, in drie auto’s naar Amsterdam. Maar eigenlijk begon voor ons het feest ’s middags al want toen hadden we namelijk onze lieve kindertjes bij diverse familieleden en vrienden onder gebracht. Het eerste wat we deden was de schuifpui wijd open zetten want dat kan normaal niet omdat Sil er dan tussenuit knijpt.
Daarna veegden we al het losse zand wat door de jongens steeds op de tegels geschept werd, weg, en konden we vanuit onze tuinstoelen genieten van ons mooie tuintje. En van de rust! Even niet waarschuwingen uitdelen, drinken inschenken, onderbroken worden in een goed gesprek of gezeur aan horen zoals ‘Mogen we een snoepie?’ Eigenlijk hoefden we niet meer weg, dit was genoeg. Dit was heaven!
Het concert had de Vier Jaargetijden als thema van de avond en dat ondervonden we dan ook direct tijdens het openingsnummer toen het ineens begon te regenen! We snapten nu ook waarom we bij de entree een regenjas aangereikt kregen…. Op een gigantisch videoscherm boven ons zagen wij de beroemde Terschellinger luchten voorbij drijven, inclusief vliegers en zeemeeuwen en natuurlijk prachtige videobeelden van het mooie eiland.
Maar ik heb niet zoveel van het concert mee gekregen omdat ik teveel met oude bekenden aan het ouwenelen was. Het lag dus niet aan de drank want die kreeg ik niet omdat ik BOB was. Dat was een hele ervaring voor me. Je bent dan toch wat rustiger in je doen en laten en je kijkt iedereen nuchter in de ogen. Grappig aan BOB is dat je gauw in de gaten hebt dat iemand te diep in het glaasje gekeken heeft, ook al probeert hij/zij zo recht mogelijk te lopen of te spreken zonder dubbele tong. Maar het allermooiste is toch wel de volgende morgen. Want dan heb je geen last van bonkende hoofdpijnen maar ben je zo fit als een hoentje. En voor mij was het dubbel feest want ik had nog steeds geen kinderen om me heen, dus kon ik rustig naar mijn favoriete radioprogramma luisteren met een lekker bakkie koffie en een beschuitje met kaas.
Én ik kon iedereen die het wilde weten precies vertellen hoe het concert verlopen was!

Bob Veldhuizen