De jongens hebben eindelijk hun zin: we hebben een kerstboom! Het halen van de kerstboom is al ja renlang bij ons een mannen aangelegenheid dus mama mocht thuis blijven. Traditie getrouw kopen we de boom in Stompwijk, ondanks dat we hier in de buurt bijna struikelen over de kerstboomverkoop punten. Toch was het dit jaar anders dan anders, want zoon Sil mocht nu ook mee, zeg maar vanwege goed gedrag…. Met de handschoenen aan (tegen het prikken van de dennennaalden..) reden we gevie ren naar het Oosteinde en zochten een boom uit, waarna de jongens de boom vervolgens in de auto legden. En goed, want ik kon daarna nog normaal auto rijden. Een maal thuis aangekomen trokken de mannen de boom weer uit de auto en sleepten ze ‘m de tuin in. Toen was het mijn beurt, de boom ‘op maat’ zagen, uiteraard ondertussen gade geslagen door mijn na geslacht en zoals gebruikelijk, niet zonder commentaar van mijn lieve echtgenote…. Dit laatste is door de jaren heen ontstaan, omdat er nog wel eens wat mis ging met dat zaagwerk… Of beter gezegd, met de houder van de boom want die ging nog wel eens kapot om dat ik de stam iets te hard door drukte… Maar met de jaren wordt je wijzer en binnen tien minuten stond de boom als een huis in het huis en waren de kinderen onder de indruk van vader’s zaagkunst, die zich vervolgens horizontaal op de bank vleide want zijn taak zat er, grotendeels, op. Het versieren van de boom is een taak van moe der de vrouw en Youri en Sven. Maar eerst moest er gewacht wor den tot Sil naar bed ging, want het zou niet veilig werken zijn als hij nog rond zou lopen, dat zou vragen zijn om moeilijkheden en het mag niet volgens het Arbo hand boek. Toen ze uiteindelijk begonnen met versieren was ik al in dromenland. Alleen werd ik steeds ruw wakker gemaakt, omdat de mannen mijn rug gebruikten als opstap om bij de boom te kunnen om de ballen, sterren en engeltjes op te hangen… Op een gegeven moment ging Sven zelfs op mijn hoofd staan! Maar ik vertikte het om op te staan want dat zou kunnen betekenen dat ik mee moest helpen, dus ik hield mijzelf slapende en wachtte tot ze klaar waren, en met klaar bedoel ik ook dat de lege do zen weer op zolder staan en de naalden van de vloer geveegd. De finishing touch, het laatste loodje of de kroon op het werk is weer mijn taak: het plaatsen van de Piek. Dat lijkt makkelijk, maar dat is het niet. Want ik moet eerst de snoeischaar zoeken, omdat die nooit op de plek ligt waar die hoort te lig gen…. Daarna klim ik op de bank en richt de schaar bij de top van de boom en wacht het advies af van mijn vrouw. Zodra zij ‘Ja!’ zegt, knip ik en moet ik direct weer stoppen want ik doe het niet goed: het moet schuin…. Vervolgens plaats ik de Piek op de top, waarna de jongens beginnen te applaudisseren en mijn benen kreunend van de inspanning de vloer weer opzoeken. Maar pas als mijn vrouw vraagt of ik koffie wil, weet ik dat mijn taak de ballotagecommissie goed is gepas seerd en dat de rust terug zal keren in huis. En dat gebeurde ook en omdat dat mij een gelukzalig ge voel gaf, zette ik spontaan een kerstceedee op en begon wat te lezen op de bank (in verticale positie!). Mijn vrouw nestelde zich achter de computer om te puzzelen, Youri kroop er naast en Sven begon spontaan te tekenen, eerst op papier en even later ……op mijn benen! Dit was iets minder pijnlijk dan een echte tattoo, maar omdat hij er veel plezier aan had liet ik hem maar begaan. Ruim een uur hebben we zo gezeten en even leek het er op of alle rekeningen betaald waren, alle boodschappen in huis zijn, alle mensen gezond waren, alle zwervers onderdak hadden, er vrede was op Aarde…. Zou dit het ultieme kerstgevoel zijn…..?
Ik stopte met mijmeren, want Sven was nu bezig om mijn broekspijpen helemaal op te rollen zodat hij verder kon gaan met mijn bovenbenen…. Gelukkig zette zijn moeder daar een punt achter want het be kende ‘Bedtijd!’ klonk door de kamer. De puzzel was af en we gingen weer over tot de orde van de dag….

Fijne Kerstdagen en een Voorspoedig 2004!

Arjen Veldhuizen