Over een paar dagen is het precies veertig jaar geleden dat ik ter wereld kwam…Commercieel gezien is dat een leeftijd waarbij stil gestaan moet worden, maar persoonlijk denk ik daar toch anders over. Want volgens de boeken krijgen veertigers last van een midlifecrisis (dat is volgens mij een soort tweede puberteit…), fysiek gaan ze wat achteruit door allerlei kwaaltjes en het betekent dat, als alles goed gaat, je op de helft van je leven bent aangekomen… Niet bepaald een vrolijk vooruitzicht! Het is dat ik ze al heb, maar je zou er grijze haren van krijgen…of moet ik nu mijn haren laten verven? Mijn kinderen vinden veertig jaar vét oud, maar ik win nog wel steeds met stoeipartijtjes. Toch moet ik toe geven dat het mij steeds moeilijker af gaat, de boys worden steeds zwaarder en verzinnen steeds nieuwe én gemenere truukjes om me op mijn rug te krijgen. Veertig jaar. Het is sneller geschreven dan geleefd kan ik wel zeggen. De eerste twintig jaar waren goed te doen maar dat had vast te maken met de omgeving waar ik ben opgegroeid, Terschelling. Onbezorgd. Veilig. Vrij. Ook ik heb als jongen ‘gehangen’, alleen sloopten we niets, want dat mocht niet van onze opvoeders….Eigenlijk gek, want in die tijd hadden we geen computers en geen plee stations… We vermaakten ons hoofdzakelijk op straat en dat was kennelijk voldoen de. Je vulde wat vakken bij in de supermarkt voor wat extra zakgeld zonder dat je baas door de Arbo dienst werd gestraft. Op school werd nog respect door de leraren afgedwongen en het kwam niet in je op om zinloos geweld te gebruiken… De laatste twintig jaar werd alles wat zwaarder. Werken was wel leuk, maar ook wel stress gevoelig. Na verschillende relaties kom je dan ineens op een punt om te gaan trouwen en niet veel later ben je ineens vader. Op zich een natuurlijk proces, een proces wat we het leven noemen. Je komt er ook steeds meer achter dat dat leven niet altijd even eerlijk is, sterker nog, dat het leven soms super oneerlijk is. Fijne mensen komen te overlijden, jonge mensen, kinderen… Momen ten dat je op een gruwelijke manier weer met twee benen op de wereld teruggeworpen wordt. Al die overle denen sla je op in je hoofd en daarin leven ze voort, en ben je in gedach ten bij hun familieleden….om zo hun verdriet te delen? Misschien…je hoopt het! Ook vraag je je steeds vaker af waarom het op de wereld zo oneerlijk verdeeld is. Afgelopen jaar was er een triest hoogtepunt: voor 50 miljoen euro werd er vuurwerk de lucht in geschoten. Daarvan was € 2,50 van ondergetekende. Sterre tjes. Nu nog. Hoogstwaarschijnlijk zal ik, als de jongens groter worden, een veelvoud kwijt zijn. Veertig jaar. Levenservaring? Jazeker! Dat maakt alles ook wel weer aantrekkelijk. Je probeert het door te geven aan de kinderen en die knikken ‘Ja’ en denken ondertussen ‘Ouwe L…’ Er ontstaan discussies met ze die je weer jong van geest houden. Ik ben dan wel straks veertig jaar maar de ‘gevoelstemperatuur’ komt niet hoger dan twintig jaar… En dat is maar goed óók!
Arjen Veldhuizen