Wanneer je 9 jaar bent dan heb je andere ideeën van spelen dan jongetjes van 7 en 3 jaar. Dat bleek afgelopen weekend maar weer eens, toen Youri zijn neef had uitgenodigd voor een middagje spelen. Ze hadden de deur van de slaapkamer op slot gedaan, zodat Sven en Sil hun niet konden storen…lekker spelen op het nieuwe kleed wat we onlangs voor hem gekocht hadden (vanwege allergie lag er zeil, maar dat is niet lekker spelen) Maar zijn broertjes bleven gewoon voor de deur staan en maakten zoveel herrie dat rustig spelen er niet meer bij was. Youri kwam verhaal halen bij mij en ik kreeg hem zover dat hij zijn broertjes mee liet spelen, in de hoop dat ze dan vanzelf rustiger werden…. Vergeefse hoop, dus. Sil wil het liefst spelen met het speelgoed wat de grote jongens op dat moment in hun handen hebben en zodoende steeg het irritatiegehalte met grote sprongen. We hoorden boven gebrul en geklaag en na tussenkomst van moeder en vader hadden we te maken met een patstelling. Dat zijn van die momenten dat je als ouder wanhopig wordt, momenten die niet door opvoedkundige boeken opgelost kunnen worden, momenten die in de volksmond gewoon betekenen dat je ze achter het behang wilt plakken. Gelukkig kregen we even later wat lucht toen er zich bij de voordeur een vriendje meldde voor Sven en die gingen lekker buiten spelen: one to go! Maar Sil ging gewoon door en Youri en zijn neefje werden het nu zó zat dat ze uiteindelijk capituleerden en naar beneden kwamen om een videootje te kijken…..’De Schippers van de Kameleon’! Deze video heb ik ze eigenlijk opgedrongen, dat viel voor mij onder de noemer ‘verplichte’ kost! En dat pakte goed uit, want ze hebben ‘m al zó vaak gezien dat ze de teksten uit hun hoofd kennen…. Net zoals de liedjes op de bijgeleverde ceedee! En ze vinden Esther, het stiefzusje van Hielke en Sietse, wel leuk. Wel érg leuk.. Mama vindt de buurman wel leuk en papa vindt de mama van de jongens wel leuk, maar dit even terzijde.. Toen de neef opgehaald werd, vroegen ze aan Youri of hij daar wilde logeren en dat was natuurlijk niet tegen dovemansoren: binnen 5 minuten stond hij gepakt en gezakt klaar op de deurmat, klaar voor een nachie en een daggie spelen zónder dat hij last zou hebben van zijn lieve broertjes. Volgens mij is dat gevoel hetzelfde als je als ouders even zonder kinderen op stap gaat… Gewoon de dingen doen die je wilt doen zonder dat je gestoord wordt. Nergens op hoeven te letten en alleen maar aandacht voor elkaar.. Een paar uurtjes is al genoeg want je gaat ze vanzelf weer missen… Overdag naar schaatsen kunnen kijken op teevee zonder geëmmer dat ie op Zappelin moet…. Puur genot! De volgende dag kwam hij uitermate tevreden thuis en vertelde ons dat dit voor herhaling vatbaar was…Zo zie je maar weer, een kinderhand is gauw gevuld!
Arjen Veldhuizen