“Pap, je hoeft niet te blijven zwaaien, hoor..” vertelde Sven met een flauwe grijns toen ik hem afle verde bij school, een grijns die min of meer zeggen wilde dat hij te oud was om uitgezwaaid te worden… “Nog één keertje dan? Voor papa?” smeekte ik, omdat ik vind dat ze snel groot moeten zijn, maar eigen lijk wil ik dat toch niet… “Oké…ga maar voor het raam staan.” zuchtte hij, en draaide zich om en rende de school in. Daarna stond ik voor het raam van de klas te zwaaien, te springen en gekke bekken te trek ken, moeders en vaders keken mij niet begrijpend aan, om maar de aandacht te krijgen van mijn zoon aan de andere kant van het glas. Tevergeefs.Het jonkje heeft weer een fase van zijn leven achter zich gelaten, dito ondergetekende. Voor heen moest je het niet flikken om zonder te zwaaien weg te gaan. Dat brak er een klein pleurisje uit. Maar Sven is zijn kleutertijd ontgroeid. Hij heeft het afgelopen jaar nog maals Groep 2 moeten doen omdat hij op een aantal punten wat achter liep, maar hij gaat nu als een speer. Als oudste van de klas is hij de rechterhand van de Juf geworden, zeg maar een soort manager….Hij hoeft nog nét niet de vergaderingen van de school bij te wonen…Zijn klasgenoten kunnen het goed met hem vinden. Hij wordt bijna elke dag wel uitgenodigd ‘om te lunch en’. Dat lunchen bij een klasgenoot is op deze school erg populair. Ik heb al regelmatig meegemaakt dat ik voor niks naar school was gefietst omdat de mannen bij een vriendje gingen eten. Dat spreken ze onder de les af en dan krijg je dat te horen als ze de school uit komen. En waag het dan niet om ‘nee’ te zeggen, want dan gaan ze heel erg dramatisch doen op het schoolplein! Morgen (lees: dinsdag) wordt Sven zeven jaar. Aangezien hij gek is op klooien in de keuken hebben we cakejes gekocht en die gaan we dan versie ren met chocola, banaantje en gekleurde hagelslag. Hij wilde dat daar dan ook nog slagroom op gespoten werd maar dat hebben we uit zijn hoofd kunnen praten. Voor zijn verjaardag hebben we een cd radiocassetterecorder gekocht. Hij roept al een paar weken dat hij een cd van Frans Bauer wil hebben om dat deze zo gewoon is gebleven…. Van mij mag het niet, maar hij heeft een Oom, die het leuk vindt om cadeautjes te geven waarvan de ouders niet zo gelukkig worden… Bijvoorbeeld speelgoed wat veel herrie maakt…Afwachten maar. We weten dat door het cadeau wat we aan hem geven, het tijdperk gaat aanbreken dat we om de haverklap naar boven moeten roepen of de heren de muziek wat zachter willen zetten. Want Youri heeft al zo’n ding en dan gaan ze natuurlijk tegen elkaar opbieden. Dat doet me denken aan mijn ouders, die gewoon de stoppen eruit draaiden als het volume te hoog stond. Handig! We hebben de buren al gewaarschuwd en goede afspraken gemaakt: wordt het te gek, dan direct even een seintje geven. Zeven jaar. Toen ik aan hem vroeg wat we met zijn ‘zes’ gaan doen moest hij even nadenken. “Die geven we dan aan Sil!” “Dan bewaren we ‘m in de kast totdat Sil jarig is.” Dat noem ik nou goed management!
Arjen Veldhuizen