Mijn voorjaarsgevoel is vorige week abrupt gestopt! Was ik al weken lekker bezig met van alles en nog wat, klusjes die al een jaar lagen te wach ten op mijn handvaardigheid, begint een zenuw in mijn rug ineens te prote steren…Ik kon niet meer zitten, niet meer staan en liggen was ook niet bepaald een succes, kortom, ik was een echte zenuwelijer! Ik zag het allemaal somber in, on danks de bezoeken aan de fysiotherapeut en toen ik op een ge geven moment na een stukje wandelen jankend van de pijn thuis kwam, en daarna op het laminaat neerstortte om enigszins de pijn te minimaliseren, brak er bij mijn drie kinderen even paniek uit, want dit hadden ze nog niet eerder zo bewust meegemaakt. Maar de paniek week al snel voor de ware karaktertjes van de drie knapen. Jongste zoon Sil sloeg een arm om mij heen en brabbelde (kennelijk) lieve dingetjes in mijn oor, inclusief een aantal golfjes kwijl…. Vervolgens brabbelde hij met duidelijke vraagtekens en nadat ik had aangewezen waar de pijn zat, begon hij spontaan de plek kusjes te geven, zo van: “Kusje erop..en nu weer lek ker spelen!” Sven was op zijn knieën bij me komen zitten, maar keek on dertussen wel naar zijn favoriete televisie programma: hij bleef boel kloedig euh…koelbloedig bij het slachtoffer en wachtte geduldig af tot de hulptroepen komen. Ja, zo zou je het ook kunnen bekijken. Volgens de EHBO/BHV wetten dan wel te verstaan. Hij hoefde niet eerst te vragen naar mijn naam want die wist hij al… Youri reageerde als de man in huis: “Hee, Papa huilt écht!” “Zal ik de am bulance bellen?” Daarna probeerde hij de twee door mijn echtgenote aangege ven aspirines in mijn mond te stoppen en vroeg ondertussen of papa misschien een kussentje onder zijn voeten wilde hebben. Vervolgens moest hij Sil weer ter verant woording roepen, want die was het bijgelever de glas water aan het opdrinken….Mijn lieve vrouw stond, min of meer gewend in de loop der jaren aan mijn pijnaan vallen, in de keuken de chili con carne voor te bereiden, (voor het eerst omdat de jongens voorheen nooit bruine bo nen lusten, maar sinds kort likken ze de pan leeg) en vroeg via Youri wat er eigenlijk allemaal in moest. Daar ik moeite had om te praten, ik haalde steeds diep adem om de pijn tegen te gaan (puffen, heb ik geleerd in de tijd dat we zwanger waren!), noemde ik om de paar minuten de ingrediënten op en Youri vertaalde dat weer naar zijn moeder. Sil was het inmiddels gelukt om de aspirines van mij te ontfutselen waarna Youri even bij het slachtoffer weg moest om ze weer af te pakken. Op een gegeven moment werd het hem kennelijk toch teveel allemaal want hij opperde ineens: “Mam, zal ik oma (mijn moeder dus) bellen?” Tja, daar heb je weer die kinderlogica. Als je pijn hebt als kind dan ga je ook naar je
moeder….. Maar mijn vrouw antwoordde wijs door te zeggen dat we oma beter in het ongewisse konden laten anders werd zíj weer ongerust. Na een minuut of tien was mijn been tot rust gekomen en kon ik weer redelijk normaal functioneren. De dagen daarna kwam ik goed door. De jongens hielpen mij ’s morgens met sokken aantrekken of schudden mijn kussens op wanneer ik dat vroeg. Mijn vrouw deed de boodschappen (doe ik normaal gesproken) met behulp van een super uitvoerig beschreven boodschappenbriefje en vertelde nadat ze bepakt en gezakt weer thuis kwam dat ze het leuk vond om te doen. Dat moet ik onthouden! Inmiddels gaat het de goede kant op en dat zien ze hier thuis ook. Ik mag de hond weer uitlaten en ja, als je nu toch staat, kook ook maar even….
Arjen Veldhuizen
