Het leven in Stompwijk kent onnoemelijk veel voordelen; voordelen die de stadsbewoners ontberen. In het voorjaar zie je bij wijze van spreken vanuit je luie stoel de narcissen opbloeien langs de slootkanten. Je zit eerste rang voor schapen die nieuw kroost in de polder zetten en ieder die er voor open staat, ziet hoe het gras elke dag groener wordt.
Een ander voordeel ligt op het sociale vlak; bijna iedereen kent iedereen. Een dorp is leuk vanwege vriendschappen, sportclubs, de Dorpsketting, kermis en kerk bezoek. Je weet met wie je over wie kunt roddelen; in alle goedmoedigheid natuurlijk want het moet gezellig blijven. Louter informatief zullen we maar zeggen. In de plaats waar ik vroeger woonde kwam daar nog sociale controle bij.
Hoe anders gaat het toe in de stad. Het gras groeit er in vermoeide parken en de risico’s op rampspoed zijn er veel groter. Steden hebben stoplichten, meer agressie en meer vandalisme. Vliegtuigen zoals die van 11 september en treinen als die van 11 maart raasden richting grote stad. Ver van ons bed, derhalve blijven de emotionele effecten in Stompwijk beperkt. Dat wil niet zeggen dat wij geen gevoelens van sympathie hebben voor de slachtoffers en nabestaanden, integendeel! Mijn hart bloedt en dat van u ook, neem ik aan. Vandaar ook dat ik met schaamte beken dat ik na de aanslag in Madrid innige dankbaarheid voelde opkomen voor het feit dat in Stompwijk alles mini is; door Stompwijk scheurt geen metro waar terroristen bommen in kunnen plaatsen en vliegtuigen zullen in onze polder vergeefs zoeken naar een torenflat. Voorwaar twee adembenemende voordelen van het wonen in een oer Hollands dorp.
Wat niet wil zeggen dat het leven in Stompwijk onaards op roze wolken zweeft. Was dat maar waar! Neen, wij blazen ons deuntje mee in de grote boze wereld maar dan op een heel klein toetertje. Onze onrustige cellen zijn van dorpse afmetingen. Onze veiligheid komt niet in het gedrang en wij hoeven geen veiligheidsmaatregelen te verscherpen. Het ongemak binnen de grenzen van Stompwijk wordt dan ook veroorzaakt door waarschijnlijk niet meer dan een handjevol personen zonder idealen of religieuze gedachten.
Het opblazen van brievenbussen of het stelen van vlaggen wordt ook niet ingegeven door enig nationaal gevoel. Joelend slaan onze eenzame vandalen bushokjes aan flarden of bekrassen links en rechts wat auto’s. Nou én. Nogmaals: voor zover ik het inschatten kan is hier geen sprake van een of ander verwrongen nationalistisch haatgevoel. Dus nee hoor, Stompwijkse vandalen streven niets bijzonders na. Zij gaan gewoon hun gang omdat niemand er wat van zegt! Des morgens rond vijf, zes uur ligt onze politieman nog op één oor en er staat om die tijd ook geen enkele ouder bij de voordeur om hun bloedeigen vandaal in de kraag te vatten dan wel een holpieper te verkopen. Niks van dat al.
Onze vandalen eisen geen verantwoordelijkheid op dus krijgen zij nooit te horen dat hun daden weinig sierlijk zijn. Vrienden scharen zich onvoorwaardelijk aan hun zijde. Logisch, voor je het weet keert de groepsopinie zich tegen je en dan lig je er uit. Dus daar hoeven we geen heil van te verwachten. Ouders houden hun kroost het hand boven het hoofd ook als ze vermoeden dat er wel eens iets autokrasserigs aan de knikker zou kunnen zijn. Een gemankeerde dwaling waar menig mede inwoner last van ondervindt.
De inwoners van Stompwijk roepen nog niet collectief om keiharde maatregelen maar ik durf er mijn kop onder te verwedden dat de publieke opinie deze ontwikkeling ten zeerste betreurt. Het zou me niet verbazen als uit onderzoek zou blijken dat de grote meerderheid van de bevolking tégen opgeblazen brievenbussen en afgeknakte autospiegels is. De wens om strengere opvoedkundige maatregelen neemt toe. Althans, dat ving ik op in de supermarkt. Alleen er vált niets te maatregelen als de informatie over de daders ontbreekt. Als niemand de verantwoordelijkheid opeist, zal ik maar zeggen. Sociale controle maar weer invoeren dan?
Maar verder prijzen u en ik ons in Stompwijk gelukkig. We voelen ons stúkken beter dan de Spaanse premier nu vrijwel vaststaat dat hij ‘de grootste terroristische massamoord uit de Spaanse geschiedenis over zijn eigen volk heeft afgeroepen’ (citaat uit Trouw). Dat wens je je ergste vijand nog niet toe. Hij is mijn kleur niet maar laten we hopen dat Balkenende voor dat gevoel gespaard blijft.
Thea Ambagtsheer