“Jammer hé pap, dat de oude Koningin de nieuwe baby niet heeft kunnen zien.” zei Youri tegen me, nadat we het nieuws van een nieuwe Oranjetelg hadden gezien. “Dat vind ik wel zielig voor haar”, vervolgde hij zijn relaas. De gebeurtenissen van het afgelopen weekend laten maar weer zien hoe realistisch het leven kan zijn. Hoe leven en dood dicht bij elkaar liggen. Natuurlijk kent iedereen wel zo’n soortgelijk verhaal, het komt veel vaker voor dan we denken, maar omdat het nu in een bekende familie afspeelt worden we er met z’n allen mee geconfronteerd. Rouw en vreugde staan tegenover elkaar in de ring. Verdriet en geluk gaan altijd samen…. Toen ik zaterdagmorgen hoorde van het overlijden van prinses Juliana besefte ik weer eens dat ik ouder word. Een stukje van mijn jeugd valt weg. Want in mijn jeugd was zij onze koningin, kreeg ik van school een mok mee toen ze 75 jaar werd en keken we op koninginnedag naar het defilé op Soestdijk. Flashbacks. Net zoals wanneer er een oom of een tante van me komt te overlijden. Dan zie ik ze weer voor me, zoals ze waren in mij jeugd. Herinneringen. Jeugdsentiment. Mijn kinderen zien de oude beelden van de prinses op de televisie, maar het zegt ze niet zoveel. In eerste instantie willen ze wel meekijken, maar na een half uurtje gaan ze toch weer over tot de orde van de dag, de dingen die hen bezighouden: “Pap, gaan we vandaag weer verder met mijn fiets?” vraagt Youri. “Pap, mogen we buitenspelen?” vraagt Sven. Papa..buiten…djinken auto..fjietse..?”vraagt Sil, en trekt direct zijn jas aan, over zijn pyjama…. Ik neem het ze niet kwalijk en ga ook over tot de orde van de dag. Een half jaar geleden had ik de crossfiets van Youri weer eens uit elkaar gehaald en het werd hoog tijd om ‘m weer eens in elkaar te zetten. Met behulp van Youri heb ik de fiets zo goed als kaal geschuurd en voorzien van een nieuw laagje verf. Nu moesten alleen nog een aantal onderdelen teruggezet worden. En een nieuw zadel op speciaal verzoek van de eigenaar. Hij vervolgde weer zijn geklaag over de kleur van de fiets, zwart, maar nadat ik hem een velletje fietsstickers had laten zien vond hij het toch wel mooi worden, echt cool! Een trapper moet vast gelast worden want de as is zo goed als versleten. Dat mag ook wel want deze fiets is bezig met een ‘tweede’ leven. De eerste eigenaar(s) rijdt inmiddels al een paar jaar auto. Zo prutsen we lekker door en ondertussen denk ik terug aan de tijd dat mijn vader met mijn fiets bezig was….Dat was de tijd dat de prinses nog koningin was…(zucht).

Arjen Veldhuizen