Vorige week werd er gevraagd om reacties op het stukje over paarden en hondenpoep. Nou de mijne wil ik best met u delen. Steeds als ik iets lees over poep en slechte wegen in ons dorp gaan mijn gedachten terug naar onze vakanties in Roemenië. Een land waar honden het huis bewaken, waar de kippen dienen als miniatuur eierfabriekjes, waar de hanen ervoor zorgen dat de mensen die met de kippen op stok zijn gegaan er bij het ochtendgloren weer uit komen, waar de ganzen en kalkoenen rondbanjeren als lang houdbare voedselpakketjes en waar de katten fungeren als milieuvriendelijke ongediertebestrijders. Ál deze dieren lopen los óp en óm het erf en allemaal doen ze daar ook hun behoefte. Ze kakken, poepen en schijten er lustig op los. Roemenië is ook het land waar je in de natte periodes alleen met hoge laarzen van huis naar huis kunt modderen en waar je in de droge periodes de banden van je auto verliest in de gaten van de weg. De paarden en ossen, die daar nog de voornaamste bron van pk’s zijn, laten hun natte stront overal lopen, zelfs op de openbare weg (stoepen bestaan er niet).
Een béétje vies misschien, maar als je je schoenen uittrekt voordat je een huis binnen gaat is het ergste leed al geleden. Wat er dan nog aan je sokken zit valt op de matten die 1x per week worden uitgeklopt en de rest wordt gewoon via de deur naar buiten gebezemd. Wat kan het leven toch heerlijk eenvoudig zijn……
Dus als ik ‘s morgens een haan hoor kraaien ben ik blij dat ik er nog niet uit hoef. Als ik van mijn werk naar huis rijd over de hobbelige weg ben ik best tevreden dat ik er toch nog zo snel ben en niet eerst mijn paard voor de kar heb moeten spannen. Als ik in een paardendrol stap vind ik dat ik mazzel heb dat het geen hondenstront was. Als in een hondendrol stap (die vind ik tien keer viezer) vloek ik een keer en denk dan: Ben ik gezond? Ja
Ben ik gelukkig? Ja. Is die stront dan belangrijk? Nee, niet zo heel erg…….

Astrid van der Meer