Terwijl ik de was aan het sorteren ben staat Sven ineens onder aan de trap te schreeuwen: “Papá! Mijn voortand is eruit!” En ik heb ‘m niet doorgeslikt!” Eindelijk, dacht ik, want die tand zat al weken los en wij mochten ‘m er niet uit slaan….euh… uithalen. Met brood eten zat hij steeds te hannesen, want met een losse tand en één snijtand is het moeilijk happen. “O, mooi jongen, dan kauw ik vanaf morgen je eten wel voor en spuug het dan in je mond….Net zoals in de dierenwereld…” Sven was het daar kennelijk niet mee eens, want hij liep gillend naar buiten. Sil had de tand ook gezien en begon nu met zijn vingertjes aan zíjn tandjes te trekken. Gelukkig zitten ze goed vast….Ik vervolg mijn huishoudelijke werkzaamheden en begin met stofzuigen, ondertussen nauwlettend gadegeslagen door mijn vrouw, dus ik besloot óók onder de bank en de andere moeilijk bereikbare plekjes te doen. Ze is al een paar dagen grieperig. Toen ik klaar was en geen commentaar naar mijn hoofd geslingerd kreeg, pakte ik nog even de wc mee, bewonderde ondertussen nog even een tekening van Sil en luchtte de slaapkamers van de jongens. “Kan je nog wel fietsen?” vroeg ik, “want we gaan zo naar Stompwijk, naar voetballen kijken.” Dat bleek dus geen probleem en even later zaten we op de fiets de kuilen te bekijken van de Stompwijkseweg. Het eerste moest tegen SJZ en dat is natuurlijk altijd een topper. Eenmaal op het sportveld zagen we dat we niet de enigen waren die dat vonden en was het lang zoeken naar een goed plekje. Met dank aan een heerlijk zonnetje en veel herrie vanaf de kant werd het een spannende derby. De keeper van SJZ had kennelijk zijn dag want we zagen hem regelmatig strekoefeningen doen, met succes, om de bal te weren. Helaas voor hem lukte dat niet bij de penalty die Stompwijk kreeg en was 1 0 een feit. Aangezien mijn zitvlak nog steeds de Stompwijkseweg liet voelen, reden we via Zoetermeer weer terug onder luid geklaag van de jongens want ze waren moe en ze hadden langs van de tegenwind. Dus papa mocht ze om beurten duwen…Ik begon medelijden te krijgen met mezelf… Gelukkig hoefde ik, toen we thuis kwamen, niet direct aan de huishoudelijke slag en snapte ik ineens waarom vrouwen altijd het huis schoonmaken, vóórdat ze op vakantie gaan.. Wel even de frituur aan, want we aten patat, maar daarna had ik even ‘tijd voor mezelf’ en ging ik lekker vissen met mijn buurman (lees: dobbertje uitgooien, een beetje ouwene len en nippend aan een heerlijk koud biertje). Na het eten kon ik weer aan de slag, want er moesten drie jongens gedouched worden en in bed worden gelegd, in volgorde van leeftijd, want ó wee als er eentje té vroeg naar bed moet! Uiteindelijk ging Youri naar boven en ik deed mijn beklag bij hem dat ik zoveel moest doen, omdat zijn moeder ziek is. Hij hoorde mij aan en antwoordde, duidelijk onder invloed van de reclames op teevee: “Best wel druk hè Pap, zo in je eentje!
Arjen Veldhuizen