Mijn eerste liefde heette Karin. Ik was toen zes jaar en ik vraag me tot op de dag van vandaag af hoe het mogelijk is dat ik dat nog niet vergeten ben…. Want er vallen al vele gaten wanneer ik terugdenk aan vroegere dagen, gaten die nog wel eens in gesprekken met oude vrienden opgevuld kunnen worden. Alleen blijf ik dan zitten met de vraag waarom ik het niet meer wist en zij wèl. Gelukkig zijn er ook dingen, die zij niet meer weten, dus zo kunnen we elkaar mooi aanvullen. Karin bleef een belangrijke rol spelen tijdens mijn Lagere Schooltijd, maar daar was ook nog Tamara, een sportieve goedlachse meid die menig schoolkameraad zijn hart sneller deed kloppen. Ze voetbalde en zat op judo (dus je wist hoe ver je kon gaan) en op zondag speelde ze op de piano de Fur Elise. Wij, de jongens van de school, sloofden ons dagelijks uit om bij haar in de gunst te raken maar zoals dat meestal gaat is een derde er met haar vandoor gegaan. Voorgaande gedachten keren terug omdat zoon Youri al een tijdje belangstelling heeft voor een meisje uit de buurt. Ik verheugde me er al op om hierover te schrijven, maar aangezien hij ook privacy geniet zal ik dat niet doen. Dus geen naam, geen beschrijving van het type meisje en ook geen informatie over de bankrekening van haar vader… Hij gaat er later zelf maar over schrijven. Net zoals ik nu doe. Toch kan ik het niet laten om te schrijven dat hij uren en uren in haar buurt loopt rond te struinen. Hij vergeet de tijd helemaal, zelfs het snoepje halverwege de middag wordt overgeslagen! Maar dat zou ik ook doen als ik het snoepje van de week vlak bij me heb. Ja, het is duidelijk lente in onze wijk. Kinderen spelen weer buiten en afgelopen weekend rook ik alweer de eerste barbecue. Dat laatste ruikt lekkerder dan ‘Het Hollandse Luchie’ wat de boeren momenteel massaal op de landerijen achter laten…. Een typische lentegeur. We hebben de tuinset ook weer tevoorschijn gehaald en mijn vrouw heeft de tuin alweer voorzien van allerlei bloemen en planten. En ik heb alle ramen van het huis gelapt en de eerste spinnenwebben in mijn gezicht gevoeld. Voorjaarsschoonmaak noemen we dat. Nu moet ik nog achter kikkerdril aan maar ik ben bang dat ik, net zoals voorgaande jaren, weer eens te laat ben. Nu hoef ik dat voor Youri niet meer te regelen, want die heeft zogezegd andere zaken aan zijn hoofd. Maar voor Sven en Sil lijkt het mij nog steeds leuk om kikkerdril te zien veranderen in heuse kikkers. Want dat ben ik niet vergeten uit mijn jeugd, die wasteilen in de tuin gevuld met tientallen kikkervisjes. Deze dragen mede zorg voor een intens lentegevoel en geven een goed begin van je jeugd. En een goed begin is het halve werk!
Arjen Veldhuizen
