Ik ben bijna de hele zondagmiddag bezig geweest met de ontruiming van Sven zijn slaapkamer nadat ik op Teletekst had gelezen dat de kerken niet meer moeilijk doen over de zogenaamde koopzondagen. De 24 uurs maatschappij is een feit! Ik kreeg zeg maar ineens ‘de geest’ en als ik iets in mijn hoofd heb dan moet het gebeuren óók! Typisch een mannelijke eigenschap, maar dit even terzijde. Maar aangezien wij volgende week een leverancier in bouwbenodigd heden vlak om de hoek hebben, ik noem express geen naam want het is vandaag zondag, werd het ook wel hoog tijd om te starten met het Grote Veld huisproject, het opknappen van alle kamers in ons huis. Mijn vrouw en kinderen protesteerden nog even want eigenlijk was het goed weer om een lekker stuk te fietsen, dus niet om in huis te klussen. Maar zoals ik al zei, het zat in mijn kop en dan is het moeilijk wijken. Sven en Sil kozen eieren voor hun geld en besloten om papa en mama eens lekker te helpen en ik trapte daar weer eens in. Want ik ken dat helpen van de boys… Het is puur in de weg staan, overal met de handjes aankomen en aan je kop (lees: hoofd) zeuren. Nu kon ik bij wijze van leerproces ze wel even alleen laten met dat Stanleymes en die accuboormachine, maar ja, dan moet je weer naar de Eerste Hulp enzo en dat kost ook weer tijd. Ik besloot het te proberen en tijdens het kledingkast uitruimen bleek dat al die hulpgrage handjes best wel handig waren. Het scheelde mij een keer of twintig lopen naar de kamer ernaast waar wij de opslag hadden bedacht. Sven zijn bed werd uit elkaar gehaald en is bestemd voor iemand die nog een bed nodig had maar we lieten hem nog wel even alleen om er rustig afscheid van te nemen. Want dat bed is toch een stuk uit zijn nog jonge leventje. Er hebben in dat bed ‘ongelukjes’ plaatsgevonden, er is in gespuugd, zijn vader heeft er regelmatig in liggen snurken nadat hij door zijn gesnurk uit zijn eigen bed gegooid was, er hebben regelmatig logees in geslapen en hij is er diver se keren door heen gezakt (na een flinke springpartij!). Kijk, dat doe je niet zomaar even weg. Zijn kast werd op de overloop gezet waarna de plinten verwijderd konden worden. Deze plinten werden spijker en schroefvrij gemaakt en Sil raakte nog even bekneld met zijn vingertje tussen plint en muur omdat papa ‘m nog niet helemaal los had gemaakt. Maar een ‘kusje d’rop’ doet het gelukkig nog steeds. Sven ging, tot mijn opluchting, in de tuin de plinten afschuren want het was immers mooi weer en zijn moeder schuurde het daarna nog even na want daar zijn moeders nu eenmaal goed in. Ja, was Youri eigenlijk óók aan het helpen? Nee, die was in geen velden of wegen te zien waardoor wij de conclusie konden trekken dat hij weer bij zijn ‘vriendin’ was waar ik de naam niet van mag noemen…
Ik was inmiddels erachter gekomen dat je veel beter plinten kan verwijderen wanneer je éérst het tapijt verwijdert…En of de duvel er mee speelde, zodra ik aan het snijden begon met het eerder genoemde stanleymes, stormden de jongens weer binnen en moest ik dubbel goed uit mijn doppen kijken.
Nu, enkele uren later, slaapt Sven op Youri zijn kamer, ligt Youri in ons bed omdat ze elkaar wakker hielden maar kan ik optekenen dat de eerste fase van ons grote project redelijk geslaagd is. En dat mijn zorgen over het feit dat kinderen en klussen niet echt goed samengaan mij best wel meegevallen zijn…. Het was een fijne klus(zon)dag!
Arjen Veldhuizen
