De eerste laag verf zit op de muren van Sven zijn kamer en nu ik dit schrijf lijkt het de gewoonste zaak van de wereld maar dat is dus niet waar! Want er ging heel wat stress vooraf, stress die er tenslotte weer toe leidde dat ik grieperig werd…
Ik zou immers ‘even’ behangen, voor het eerst van mijn leven en aangezien je alles een keer in je leven gedaan moet hebben liep ik dit niet uit de weg. En omdat er om de hoek een groothandel in doe het zelf artikelen geopend werd, hoefde ik theoretisch alleen maar even daar naar binnen te lopen om het gewenste behang te halen, maar in de praktijk liep ik al direct tegen een muur want het was daar uitverkocht! Na twee dagen al!
Toen ik vroeg wanneer ze weer bevoorraad werden kreeg ik te horen dat ze dat ze dat eigenlijk niet wisten, ja, het kan twee tot tien dagen duren…. Maar ze konden het wel reserveren voor me. Daar had ik dus niks aan want ik had al een heel schema gemaakt en ik ben zo flexibel dat daar níet van af te wijken valt. Dan maar elders op zoek (weer een paar uur verloren..) en in Leiden werd mijn zoektocht beloond. Vol vertrouwen in mijzelf begon ik met het behangen na eerst mijn vrouw, Youri en Sven naar buiten geknikkerd te hebben (ik had in mijn schema geen rekening gehouden met het feit dat de jongens weer eens vakantie hebben maar wel met het feit dat mijn vrouw moest werken….) en de wat grieperige Sil voor de tv gezet, met een filmpje van Pipo de Clown. Na een klein half uurtje had ik de muur boven het raam voorzien van behang en begon ik goedgehumeurd aan het aftekenen van een stuk behang op ware grootte toen ineens Sil naast me stond: “Vinnie leuk….” Zei hij, en wees naar Pipo op de hoes, onderwijl een prutlip met zijn mond vormend. Normaal gesproken zou ik dan in discussie gaan, zo van waarom ik het vroeger dan wél leuk vond, maar omdat ik op wilde schieten gaf ik ‘m zijn zin en zocht een andere videoband uit. Even later hoorde ik het begindeuntje van Bassie en Adriaan, schonk nog snel even een glas limo in voor ’t jonkje en voor mezelf een bakkie pleur ‘om mee te nemen.’ Want pauzes kent deze klusser niet!
Na één uur had ik de tweede baan op de muur en net toen ik de derde baan wilde pakken stond Sil weer naast me: “Vinnie leuk….” En met de bekende prutlip wees hij nu op de band van B&A.
“Joh, kijk ‘m nou even af. Dan doen we straks een andere band.” Maar helaas, Sil’s wil is wet dus even later zat ik weer tussen alle videobanden te graaien.
Net toen ik weer verder wilde gaan kwam mijn vrouw de kamer in, ze was klaar met werken. Trots wachtte ik haar reactie af maar het werd een “Is dat alles wat je gedaan hebt?!”
Kijk, dat zijn van die momenten dat je je huwelijksjaren overdenkt, dat je je afvraagt waar je dit aan te danken hebt en dat je begrijpt dat een huwelijk geven en nemen is, meer geven dan nemen om precies te zijn. Gelukkig hebben we kinderen en kwamen Youri en Sven de kamer binnen om te vragen of ze een snoepje mochten. Na twee dagen zat het behang er op en na een inspectie bleek dat er maar drie vouwen waren ontstaan dus kon ik best wel tevreden zijn. Ik wel, mijn vrouw wat minder…
Maar nu zit de eerste laag verf er op: kersenrood, zongeel en Teletubbies blauw.
Nu ben ik dus een echte el u el de behanger!
Arjen Veldhuizen