Onze Sven is met zijn voetbalteam kampioen geworden. Dan ben je trots op je zoon en op zijn maatjes op de groene mat. Ze kregen bloemen, een medaille en natuurlijk een overheerlijk patatje mayo. Plus vier kaartjes voor een feest in de Arena. We gingen uit ons dak! Wat leuk, wéér naar de Arena! Op Eerste Pinksterdag nog wel, dus dubbel feest. Helaas was ik niet bij de uitreiking want ik moest werken maar mijn vrouw bracht mij telefonisch op de hoogte. Ik moest wel even een vrije dag opnemen maar dat was gelukkig snel geregeld. Toen ik thuis kwam van mijn werk bekeek ik de kaartjes nog eens goed en mijn hart sloeg een aantal slagen over…Ik gaf een schreeuw die door heel Leidschenveen te horen was. Buren belden, dat hoorden we later, direct 112 want de pleuris was uitgebroken in de Waterskistraat! Wat was er aan de hand? In eerste instantie niets, de kaartjes gaven toegang voor een concert. Dat doen ze daar wel vaker. Toen ik even later weer bij kennis kwam dacht ik even dat ik gedroomd had, een nachtmerrie om precies te zijn, maar ik keek recht in de twinkelende ogen van mijn vrouw en kinderen: “Ja, papa, je gaat naar Frans Bauer!” zei Sven giechelend. “En Marianne Weber!” voegde mijn vrouw smorend van het lachen toe… Ik zakte weer weg en kwam pas weer bij toen Youri een ijskoud washandje op mijn kokende voorhoofd legde. Ze legden me op mijn (favoriete) bank en langzaam voelde ik me weer wat opknappen. Na een paar slokken water lukte het mij om de gehele artiestenlijst, dus zonder flauw te vallen, te lezen: Jantje Smit..euh..Jan Smit, Corry en haar Rekeltjes, BZN, Ronnie Tober, Hannie die altijd hoofdpijn heeft, Wolter Kroes…nooit van gehoord …de persoon naast me had zelfs een dvd van ‘m….. en nog een stuk of wat van deze ‘sterren’….Alles wat ik verafschuw kwam op één avond bij elkaar en dat noemen ze dan nog een feest óók! En weigeren kon gewoon niet want Sven heeft mij min of meer uitgenodigd.
De dagen na het nieuws probeerde ik nog diverse mensen in mijn omgeving over te halen om in mijn plaats te gaan. Maar steevast kreeg ik te horen dat ik beter zelf kon gaan, dat het ‘best wel leuk’ zou zijn…. Dat het heel gezellig is….De gedachte al!
Sil mocht bij zijn tante logeren en ’s avonds om kwart voor zeven reden we, inclusief vier leuke Wilsveners, richting de Arena, met Youri en Sven opgewonden achter in. Onderweg maar ’n keer of acht de vraag gehoord of we er al waren….Niet veel later zaten we in de Arena en begon voor mij een avond die niet op leek te houden. Ruim drie uur lang werd er á la de Tros Op Volle Toeren de één na de andere artiest aangekondigd en steeg er vanuit het publiek een luid gejoel op, óók bij de artiesten waar van ik het bestaan niet eens wist! En dan zingen ze ook nog eens de teksten helemaal mee!
Rechts van ons zaten twee echtparen, type ‘stevig’ en ‘volslank’, de hele avond met de armen over elkaar. Ze praatten niet met elkaar en dronken geen drankje (begrijpelijk, want de prijzen waren zéér voelbaar in je portemonnee..) en ze bewogen niet. Nu zat ik ook niet mee te zingen of te dansen maar ik was wél in beweging (bijvoorbeeld door vliegtuigjes te vouwen van de daar ruim aanwezige commerciële foldertjes en die dan naar beneden laten vliegen én achter Sven aan gaan want die kon niet zolang stil zitten..) dus vond ik mezelf al meer fan dan hun ooit in hun hele leven geweest waren. Totdat aan het eind, net Clif Richard overleefd, Frans Bauer ten tonele verscheen…Toen kwamen ze ineens alle vier overeind, zag ik de heupen bewegen onder DE buiken, gingen de armen omhoog en bewogen hun lippen mee op de tekst “Heb je even voor mij..”
Een wonder. Dit was echt Pinksteren. Of de Heilige Geest over de Arena uitgevallen was. Ik was nu om. Mijn vooroordeel over eerder genoemde artiesten kreeg wat mindere scherpere randjes. Maar toen onze ‘gewone Frans’ nóg een liedje wilde gaan zingen zocht ik de afstandsbediening om ‘m weg te zappen.. Gelukkig moest Sven plassen en bood ik mij direct vrijwillig aan om hem te begeleiden. Een klein uurtje later zaten we weer thuis op mijn geliefde bank, met twee vermoeide jongens die een bakje chips aan het wegwerken waren. Ja, want stappen maakt nu eenmaal hongerig. Toen ik even later Sven welterusten ging zeggen vroeg ik of hij het naar zijn zin had gehad. Hij antwoordde tussen twee geeuwen door dat het echt vet was. Tevreden deed ik zijn licht uit maar kon het niet laten om hem zachtjes nog even wat toe te fluisteren:
“Volgend jaar maar niet kampioen worden, jongen!”
Arjen Veldhuizen