Zwemles. Als ik aan zwemles denk dan breekt het zweet mij uit en denk ik aan snikhete ruimtes, gillende kinderen, natte haartjes, treuzelende kinderen tijdens het aankleden, door een gat zwemmen, duiken als een kikker, verkouden neusjes en hoestende keeltjes. Kortom, dé beste test van een ouder of deze goed is in geduld bewaren.Wij worden nu al honderd jaar (gevoelsmatig) getest en voorlopig gaat dat nog wel even door, want jongste zoon Sil is deze week begonnen aan zijn eerste les. Youri was twee jaar geleden al gestopt met A en B op zak en Sven is bezig met een record aantal jaren om zijn A diploma te halen omdat hij het nog steeds vertikt door dat kleregat te zwemmen. En als je dat probleem dan bespreekt met de Badjuf dan krijg je te horen dat ouders op zaterdagmorgen daarop kunnen oefenen, kennelijk niet in de wetenschap dat een kind zonder A diploma níet in het diepe mag zonder professionele begeleiding, dus níet met een ouder… En om daar maar eens lekker ordinair en modern aan toe te voegen: “Daar betaal ik toch voor!” Maar goed, nu over Sil. De eerste les moest met één van de ouders en dan is het in dit huishouden al direct zo helder als glas dat ik mij daarvoor leen. Niet dat ik dat leuk vind, maar mijn vrouw is daar gewoon keihard in en legt die taak op mijn arme, arme schouders (want als je er tegen in gaat dan begint ze direct over d’r haar en dat dat dan zo moeilijk droogt en ga zo maar effe door, ja, herkenbaar hé mannen!). Sil had er in ieder geval wél zin in want dat had hij ons die week ervoor met grote regelmaat aangegeven.. En dat papa óók het water in ging was natuurlijk een unicum want papa is niet zo’n zwemmer. Afijn, na een rondleiding in het zwembad (die ik trouwens óók had kunnen geven!) gingen we het water in en keek ik eens rond hoeveel vaders ook hiervoor gestrikt waren en dat was relatief hoog te noemen: ik ben dus niet de enige die onder de duim zit! We begonnen met het nadoen van een Olifant, een Aap en, op mijn verzoek, een Karper (!), en ik was blij dat mijn vrouw niet met een videocamera aan de kant stond… Sil vond het allemaal prachtig en volgde alles punctueel, zelfs toen we met een vergiet op ons hoofd naar de overkant moesten lopen! Daarna werd er getest of de kinderen ook onder water durfden, dus diep, heel diep inademen (Sil overdrijft graag..) en dan door een hoepel kruipen. Ook dit was geen enkel probleem voor Sil en toen er een speeltuin gecreëerd was in het water kwam eigenlijk de ultieme test voor de kinderen en zagen we al snel de eerste ‘huilers’ maar Sil bleef vrolijk zijn rondjes maken, eerst nog met hulp het water in springen en even later zónder hulp. Uiteraard zag ik hem bij de eerste sprongen vol verbazing en proestend boven water komen maar later kreeg hij toch zijn evenwicht onder controle… Na drie kwartier was het einde les en moest ik Sil letterlijk uit het water trekken anders had hij er nu nog in gelegen…De zwemmissie van Sil was dus geslaagd en nu gaan wij ons weer geestelijk voorbereiden op een jarenlange gang naar het zwembad, maar nu in de wetenschap dat dit dan wél het laatste kind is! Hiep hoi! Arjen Veldhuizen