Naast de reguliere interne competitie, waar in 30 ronden de kampioen wordt aangewezen, kent de Toren ook de strijd om de Elmecobeker. Dat wordt volgens het knock out systeem verspeeld. Het normale ledenbestand wordt aangevuld met ex leden om te proberen tot een mooi aantal van 16 te komen. De acht winnaars van de 1e ronde spelen door voor de beker, de verliezers voor de plaatsen 9 16. Na de tweede ronde blijven er nog 4 kanshebbers over, waarvan de twee winnaars de finale betwisten. Deze keer waren John Bolleboom en Henk de Vreede de ex leden die amok kwamen maken, en kwam ook bekersponsor Paul Knebel een kijkje nemen (en hij moest gelijk achter de stukken plaats nemen). Helaas met 15 deelnemers net 1 mannetje te kort (waar blijven eigenlijk de vrouwtjes?).
Het aantal plaatsen verschil in de gewone competitie bepaalt de hoeveelheid bedenktijd die iedereen krijgt. Een partij duurt altijd 30 minuten, maar het verschil kan oplopen tot 20 tegen 10 minuten.
In de eerste ronde waren er weinig verrassende uitslagen, alleen Michiel Moes wist in Jesper Knijnenburg een hoger geplaatste speler te verschalken. In de tweede ronde deed Jos van Rijn hetzelfde met Rens van Dijk, en David Janson met Nico Bolleboom. De kraker hier was René van Leeuwen tegen Richard van Offeren. Richard moest buigen, nadat hij een toren dacht te winnen, maar vervolgens op spectaculaite wijze na schaak door pion (!!) met dame en toren werd mat gezet. In de halve finale had John van Santen weinig moeite tegen Jos. Cees van Velsen was tegen René nog maar nauwelijks begonnen of zijn schaap kwam in problemen. Doen er nu ook al schapen mee? Nee, er zijn nog belangrijker zaken dan schaken, en schapenboer Cees werd weggeroepen voor een stuitbevalling. Als stand in liet Nico zich vervolgens (als een lam) afslachten door René. Als finale met hindernissen kwam dus John René uit de bus. Op het ernaast gelegen bord werd Paul Knebel al snel door Nico verslagen, omdat Paul meer naar de finale zat te kijken, dan op zijn eigen stukken te letten. Die finale kende dan ook een grillig verloop. In een normale partij heeft René meestal genoeg aan een klein voordeeltje om de winst binnen te halen. Maar nu werden er over en weer bressen in de verdedigingen geslagen, en was een over het bord gejaagde koning van René uiteindelijk beslissend voor John’s verdiende zege. Daarmee kreeg de Elmecobeker weer een nieuwe naam ingegraveerd (al loopt de secretaris inmiddels vier jaar achter met graveren, foei!). Na vier keer René, twee keer Richard en een keer Cees van Velsen nu ook Johan van Santen.
Door het al eerder genoemde gebrek aan vrouwen reikte Paul Knebel de beker uit, en bleven de kussen voor de winnaar uit. Met een biertje en een blokje kaas werd vervolgens nog even gezellig nagekaart, waarbij alle anekdotes over vroeger tijden weer voorbij kwamen, en er natuurlijk pogingen gedaan werden om de inviteés tot een vast lidmaatschap te bewegen. Hoe dat afloopt, en hoe het met het schaap van Cees is afgelopen in een volgende episode.
De uitslag:
1. John van Santen; 2. René van Leeuwen; 3. Jos van Rijn; 4. Cees van Velsen; 5. Henk de Vreede; 6. Richard van Offeren; 7. Rens van Dijk; 8. Michiel Moes; 9. David Janson; 10. Jesper Knijnenburg; 11. John Bolleboom; 12. Ronald de Vreede; 13. Nico Bolleboom; 14.Marcel Zuidgeest; 15.Paul Knebel.
