Terwijl de Lente eindelijk temperaturen laat voelen die bij de Lente horen, zijn mijn vrouw en ik ineens allebei verkouden en doen wij ons te goed aan bergen tissues en ik vraag me ondertussen af waar de ‘gewone’ zakdoek eigenlijk gebleven is…Vervolgens vraag ik me af waarom ik aan voorgaande zit te denken want er zijn toch wel belangrijke zaken in ons leven, maar ik denk dat het komt omdat ik helemaal alleen in huis ben: de storende factoren in continue dienst, de kinderen, zijn naar school, mijn vrouw is naar d’r moeder dus ik hoef niet mijn benen omhoog te doen als ze aan het stofzuigen is en ik ben in afwachting van de monteur voor de cv ketel die langs komt voor een servicebeurt. Zó krijg je vanzelf de gelegenheid om rustig na te denken.
Ondanks dat ik het weekend moest werken was het een goed weekend. Youri scoorde een doelpunt en zijn team won met 4 2: telkens als ik niet kan komen kijken speelt hij goed en óók dat zet mij aan het denken… Speelt hij vrijer als zijn Pa níet langs de kant staat? Ben ik soms te kritisch naar hem toe? Mijn verwachtingen zijn nooit erg hoog geweest maar je bent als vader natuurlijk wel trots als zo’n jongen (of meisje) goed speelt, en als ik heel eerlijk ben eis ik dat ook wel meestal van hem. Toch probeer ik mild te zijn in mijn oordeel en probeer hem alleen maar te inspireren veel inzet te tonen: ik zie hem liever de bal kwijtraken met het zweet op de kop dan dat hij de kop laat hangen en het op laat knappen door anderen. “Jagen als Neeskens altijd deed!” roep ik dan….
Hij belde me na de wedstrijd op om verslag te doen en toen zei ik ook tegen hem dat het wel lijkt dat hij beter speelt wanneer ik er niet ben. “Misschien moet ik maar niet meer komen kijken..” zei ik hem, maar hij gaf direct aan dat dat niet zo was. Gelukkig maar, want ik blijf het leuk vinden. Sven won met 9 1 en ook hij speelde goed. Misschien was dit de voorbode van wat Sven later die dag moest gaan doen, namelijk afzwemmen voor het A diploma…voor de twééde keer! Hij had wel aangegeven erg zenuwachtig te zijn maar wij zeiden hem dat dat normaal was. Gespannen begon hij zijn eerste baantjes te zwemmen, in afwachting van ‘HET GAT van zwembad De Fluit’, het gat wat ons hele gezin al maanden bezig houdt…Mijn vrouw had er dit keer alle vertrouwen in en ik besloot dat ook maar te doen. Op een gegeven moment was dan dáár het moment: Sven trad aan en dook het water in. Ik zocht afleiding in het corrigeren van Sil die om ons heen liep maar er viel niets te corrigeren dus ik moest tóch kijken. De seconden dat hij onder water was leken wel uren….mijn blik bleef gericht op de ruimte vóór het gat…onterecht, want ineens kwam hij weer boven water, ruim een meter voorbij het gevreesde gat! Hij had het gehaald! Wij schreeuwden het uit, maakten sprongetjes van plezier en even dacht ik er aan om Prins Willem Alexander te bellen…Pas toen wij zagen dat iedereen ons aanstaarde met een blik van doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg, werden we wat rustiger. De rest van de onderdelen verliep naar verwachting: geen centje pijn, en we zagen een heel ontspannen Sven. Toen hij even later zijn diploma kreeg stonden we wéér op de banken, tot ergernis van Sven want dit was toch wel een beetje gênant..
Een half uurtje later zaten we bij de HapSnap (de Mac was uit de gratie..) en deden we ons te goed aan patatten en kroketten en een milkshake waar je weliswaar de kramp van in je kaken kreeg maar dat mocht de pret niet drukken. Toen we thuis waren gekomen ging Sven direct de hele familie bellen om hen op de hoogte te brengen en daarna mochten de jongens van mij tot tien uur opblijven, met chips en een stroopwafel! De vreugde werd wat minder toen ik ineens om negen uur de klok een uur vooruit zette: “Oké, jongens, het is tien uur. Hoogste tijd om naar bed te gaan!” Ja, óók daar had ik over nagedacht!
Arjen Veldhuizen
